Berfætlingarnir! Zaharia Stancu

Oftast vel ég bækur af kostgæfni. Ég þekki til þeirra og hef fyrirfram  hugmyndir um hverju þær muni skila mér. Það stenst þó misjafnlega. Í þetta skipti varð fyrir valinu bók sem ég rakst á fyrir tilviljun, eftir höfund, sem ég hef aldrei heyrt nefndan. Ég sá að hún var löng, tvö bindi. Þetta er einmitt bók fyrir mig núna, hugsa ég í miðju kóvítinu. Mig langar til að fara í langt ferðalag innanhúss. 
Bókin gerist í Rúmeníu við upphaf síðustu aldar. Hún kom út í Rúmeníu 1948 en hér om hún út 1958 í þýðingu Halldórs Stefánssonar. 
Sagan lýsir lífi örsnauðs bændafólks sem nær ekki að hafa í sig og á, þrátt fyrir að strita myrkranna á milli. Akrarnir sem það yrkir eru nefnilega ekki þeirra, heldur ríkra landeigenda.Óréttlætið er himinhrópandi. 
Þetta er breið frásögn, sem lýsir lífinu í sveitaþorpi. Í forgrunni er ein fjölskylda, sjónarhornið er ungs drengs, sem ég ímynda mér að sé fulltrúi höfundar, jafnvel hann sjálfur.Þýðandinn segir frá því í formála að höfundur sé að hluta til að     segja eigin sögu en Zaharia Stancu (fæddur 1902 dáinn 1974) var fátækur sveitadrengur sem braust til mennta með fádæma dugnaði Hann nam bókmenntafræði við háskólann í Búkarest.

En til baka til sjálfrar sögunnar.

Bókin fjallar um sveitalíf í Rúmeníu.Efnistökin minna stundum  á Dalalíf.Þó er í þessari sögu frásögnin krydduð með þjóðsögum og jafnvel kveðskap. Við Íslendingar erum vön umræðu  um fátæktina áður fyrr. „Í  okkar harðbýla landi“segja menn. En þegar maður ber saman kjör   sveitafólksins hér heima og í Rúmeníu við upphaf síðustu aldar, þakka ég mínum sæla fyrir að vera úr íslenskri sveit.   Munurinn liggur í eignarhaldi á jörðum. Allt land var

 í eigu stórbænda og smábændur voru nánast réttlausir. Lýsingin á högum fólksins minnir á sögur  af þrælahaldi á plantekrum í Suðurríkjum Bandaríkjanna.

Þarna er sem sagt lýst ójöfnum kjörum. Annars vegar fáeinir auðmenn og hins vegar snauð alþýða. Íslenska fátæktin átti sér það til ágætis að hún var nokkuð jöfn, þá svíður minna.

Í þessari sögu er sveitafólkið ekki bara kúgað af landeigendum, þar sem það   er keyrt áfram með svipum, það eru ekki síður mikil innbyrðis átök á milli fátæklinganna sjálfra  sem bítast um brauðið. Það er einnig víða lýst sundurþykkju og hörku í samskiptum fátæklinganna sjálfra. Þetta örsnauða fólk er beinlíns vont hvert við annað.  Ég er sjálf fædd og uppalin í sveit. Þar hjálpaðist fólk að og var notalegt hvert við annað. Þar var heldur enginn moldríkur.

Rúmenar gerðu tilraun til að bylta samfélaginu 1907 en sú tilraun mistókst enda illa undirbúin og    var barin niður af mikilli grimmd. Það eru margar lýsingar á ofbeldi í þessari bók og sumar eru svo voðalegar að það var erfitt að lesa um  þær.

Sagan um fátæklingana í Rúmeníu, sem áttu ekki einu sinni  skó á fæturna, heldur manni föngnum, rígföstum. Það er eitthvað heillandi við frásagnarmátann sem  ég kann ekki að skilgreina. Setningarnar eru oft stuttar og hnitmiðaðar, svo það er eins og það sé mikill hraði þrátt fyrir að verið sé að lýsa stöðnuðu þjóðfélagi.

Ég mæli með þessari bók, hún er löng og það tekur á mann að lesa hana. Hún er fræðandi og hún skilir líka eftir margar spurningar.

Útlagamorðin: Ármann Jakobsson

Mig langar til að segja frá síðustu bók Ármanns Jakobssonar;Útlagamorðin. Þetta er sakamálasaga, sem gerist á Reykjum,friðsömum stað á Suðurlandi. Reykir eru tilbúinn staður, einhvers konar sambland af Selfossi, Flúðum og Hveragerði.

Fullorðin kona,  sem er úti að viðra hundinn sinn, kemur auga á lík í garði nágranna síns. Nýstofnað lögregluteymi frá Reykjavík er kallað til og morðrannsókn hafin. Í heimi glæpasagna liggja alltaf allir undir og þannig er er andrúmsloftið á Reykjum. Ekki bætir úr skák að þar er líka til staðar löng saga óupplýstra kattamorða og sumir spyrja gæti þetta verið sami maðurinn. Lögregluteymi Ármanns er afar trúverðugt. Í því eru tveir karlar og tvær konur, ólíkir karakterar. Ég hef mikla trú á  þessu lögregluteymi og finnst líklegt að Ármann eigi eftir að nota það í fleiri bækur. Ég held sem sagt að þessi bók sé fyrsta bók af röð bóka.

En þetta tiltekna mál er snúið og leysist ekki fyrr en rétt í lokin. Mér líst einnig þannig á Reyki að þar gætu dúkkað upp fleiri morð og hlakka til næstu glæpasögu frá Ármanni.

Styrkleiki þessarar bókar eru vel gerðar og áhugaverðar persónur. Bæjarlífið á Reykjum er ekki síður lifandi og trúverðugt. Og svo eru kattamorðin að sjálfssögðu enn óleyst, þótt það sé ekki verkefni fyrir morðteymi.

Marsfjólurnar: Philip Kerr

Það er nokkuð um liðið síðan ég las bókina Marsfjólur eftir Philip Kerr og átti erfitt með að rifja upp efni hennar, þegar til átti að taka, þ.e.s.þegar ég ætlaði að taka mig til við að  hugsa í gegnum hana. Gera mér grein fyrir hvað þessi bók gaf mér. 
Hún gerist í Berlín á millistríðsárunum, í aðdraganda síðari heimsstyrjaldarinnar. Philip Kerr er Skoti og þekktur fyrir sögulegar skáldsögur sínar. Bókin minnti mig um margt á bók eftir þýskan höfund, Volker Kutcher, nema mér fannst meira til um bækur hans Kutschers. 

Þessi bók heillaði mig ekki, ég átti í erfiðleikum með láta persónur lifna við  og sullaðist því gegnum hana  án samúðar eða andúðar á söguhetjunum.Þegar ég var komin áleiðis í lestrinum, minnti frásögnin mig meira á harðjaxlinn Dashiell Hammett.

Niðurstaða.

Ástæðan fyrir því að ég valdi bókina var nafn þýðandans, Helga Ingólfssonar, ég var sannfærð un að hann hefði valið góða bók til að þýða.

Líklega er þetta ágætis bók, ég er bara ekki rétti lesandinn. 

Myndin er af einu duglegasta Vorblómi okkar, túnfífli!

Himinninn yfir Novgorod

 

Himinninn yfir  Novgorod;Deforges, Régine

Það voru mistök þegar  ég valdi að lesa þessa bók. Mér fannst titillinn benda til að þarna væri rússnesk bók á ferðinni og það ýtti við forvitni minni. Ég hef góða reynslu af rússneskum bókum. 

Þetta leiðréttist þó fljótlega þegar ég las mér til. Bókin er frönsk og gerist að mestu leyti í Frakklandi.  En hún hefst og henni lýkur á rússneskri grund. Það sem réði úrslitum um að ég kaus engu síður að lesa hana, þrátt fyrir misskilninginn, var að hún gerist á miðöldum. Nánar til tekið á dögum Henriks fyrsta Frakklandskonungs(fæddur 1003-dó 1060). Bókin fjallar um þriðju konu hans,Önnu frá Novgorod (Novgorod kallast í norrænum heimildum Hólmgarður). Anna varð drottning í Frakklandi 1051. Bókin fjallar fyrst og fremst um lífið við hirðina og ástalíf konungs-hjónanna. Það var að því leyti sérstakt að að Henrik var samkynhneigður  en þurfti stöðu sinnar vegna að skaffa ríkinu erfingja.

Það var skrýtið að lesa þessa bók sem fjallar um drauma ungrar konu,ýtarlegar lýsingar á kynlífi í bland við stjórnmál þessa tíma. Satt að segja leiddist mér bókin framan af.Ég var spenntust fyrir aldarfarslýsingum hennar en svolítið hikandi því ég  vissi ekki hversu mikið mark er á þeim takandi. Mér fannst líka gaman þegar þýðandinn, Þuríður Baxter,  af og til bregður sér  í gerfi sögumanns og fræðir lesendur um tengingu sögunnar við norræna sögu.

Bókin kom út á Íslandi 1989 og fór sú útgáfa alveg fram hjá mér. Aftur á móti rámar mig í umsagnir um aðra bók eftir sama höfund,Stúlkan á bláa Reiðhjólinu. Hún þótti djörf.

Lokaorð

Eftir á að hyggja er ég ekki viss um að það hafi verið mistök að lesa þessa bók.

 

Myndin af Önnu er tekin traustataki af Wikipediu.
 

 

Jakobína: Saga skálds og konu

Jakobína: Saga skálds og konu

Þegar ég hef lokið við bók Sigríðar Kristínar um móður sína  Jakobínu Sigurðardóttur rithöfund, er mér þakklæti efst í huga. Mig langar til að þakka fyrir mig. Ég er búin   að dvelja með Jakobínu og fólkinu hennar, á Hornströndum, í Reykjavík og Garði, í ríflega 16 klukkustundir í blíðu og stríðu. Nú langar mig til að þakka fyrir trúnaðinn sem mér er sýndur  að fá að gleðjast, hryggjast og vona  með  skáldinu og baráttukonunni í Garði.  

Mér finnst vænst um að fá að deila með henni erfiðleikunum. Það er sjaldgæft að fá fylgjast með fólki á  erfiðum stundum. Hitta  fólk,sem kemur til dyranna eins og það er klætt. Kærar þakkir Sigríður Kristín Þorgrímsdóttir.Bókin um Jakobínu er skrifuð sem sagnfræði. Höfundur leitar víða fanga en Jakobína hafði fargað bréfum sem  hún hafði í sínum forum. Engu að síður hafði höfundur úr miklu efni að moða, því samtímafólk Jakobínu var iðið við að skrifast á. Auk þess að vitna úr heimildum hefur Sigríður Kristín þann hátt á, að hún skáldar samtöl við móður sína. Þar spjallar hún við hana um það sem hún hefur uppgötvað við rannsóknir sínar á heimildum. Þessar samræður þeirra mæðgna færa lesandann enn nær manneskjunni og skáldinu Jakobínu.Bókin er ekki bara um skáldkonuna Jakobínu, hún er saga um samtíð hennar, saga alþýðukonu sem langar til að menntast og verða skáld.

En ég las ekki bara bókina um Bínu.Ég komst nefnilega að því að ein bók hennar hafði gjörsamlega farið fram  hjá mér, hún heitir Sagan um Snæbjörtu Eldsdóttur og Ketilríði Kotungsdóttur, sem kom út 1959. Þar leikur Jakobína sér að því að setja þann hluta af sjálfsstæðisbaráttu Íslendinga sem sumir kalla hernámsmálið og andstöðuna gegn  NATO upp í ævintýri líkingu við ævintýri sem hefjast á Einu sinni voru karl og kerling í koti sínu og kóngur og drottning í ríki sínu. Þetta er pólitískt ævintýri fyrir fullorðna á undurfögru máli. Þannig að sá sem les eða hlustar eins og ég geri, finnst eins og hann sé að lesa ljóð. Þessi frásögn minnti mig  á texta frá Gerði Kristnýju þegar henni tekst sem best upp.

Eftir að hafa notið þessarar frábæru bókar, rifjaðist upp fyrir mér að  ég á sjálf, (jólagjöf frá syni mínum) uppi í hillu litla bók og hljómdisk sem ber nafnið Vorljóð á ýli með lögum eftir Ingibjörgu Azimu við ljóð Jakobínu. Dvöl minni með skáldkonunni með ættir af Hornströndum, lauk með þessum frábæra diski. Hann kom til mín í jólaösinni 2014 og ég hafði aldrei hlustað almennilega á hann fyrr en nú.  

Myndin er af litlu ljóðakveri sem er um leið albúm fyrir hljómdisk með mokkrum ljóðum Jakobínu.  

 

 

Jan Guillou; Bóklestur á tímum kóvít

Ég hef verið dugleg við að lesa en löt við að skrifa. Ég sakna þess því það er orðið hluti af lestrarferlinu að skrifa um bókina. Með því  að orða hugsanir mínar, fæ ég meira út úr hverri bók.

Fyrst ætla ég að tala um nýju ástina í lífi mínu, Jan Guillou (fæddur 1944).
Ég les/hlusta talsvert á sænskar bækur, reyndi meira að segja á tímabili að fylgjast með í sænskum bókmenntaheimi. Þar kynntist ég Guillou sem er sænskur maður þrátt fyrir nafnið.Hann var áberandi og er enn sem fjölmiðlamaður og rithöfundur. Ég las eina eða tvær bækur með hetjunni Hamilton í aðalhlutverki. Hamilton er mikill harðjaxl og mér líkaði ekki við hann. Það sem verra var, ég ákvað að að Guillou væri eins og Hamilton og afskrifaði hann líka.Síðan liðu mörg ár.

Að kyngja fordómum auðgar lífið

Það er gott fyrir alla að þurfa að kyngja  eigin hleypidómum.

Það þurfti ég að gera nýverið.

Birgðasöfnun

Þegar þjóðin hafði verið frædd um væntanlega  innrás kóvít og margir byrgðu sig upp  með klósettpappír (að sögn) sá ég nauðsyn  þess að verða mér úti um nægt lestrarefni, sem í mínu tilviki þarf að vera hlustunarefni.

Ég vissi að í Norræna húsinu er talsvert úrval af diskum (Þar fékk ég Min kamp eftir Karl Ove Knausgård á sínum tíma). Ég valdi Vägen till Jerusalem, kassa með 13 diskum (bókin kom út 1998). Bókin er miðaldasaga, sem gerist á 12. öld,  á tímum sem mér fannst ég kannast við úr Heimskringlu. Reyndar segir Vägen till Jerusalem allt sem Heimskringla segir ekki. Hér er lýst daglegu lífi fólks,tilfinningum, trúarlífi, ást og menntun.  Aðalpersóna sögunnar Arn Magnusson er af Folkungaætt. Þegar Arn verður fyrir slysi 5 ára gamall, heitir móðir hans því, að ef hann lifi, skuli hann ganga á Guðs vegum, þ.e. verða munkur. Hann elst því upp í klaustri. Þessi bók á hug mann allan meðan á lestrinum stendur. Þegar henni lauk, var Arn rétt um tvítugt og var ekki einu sinni lagður af stað til Jerúsalem. Þá voru eftir a.m.k. 2 bækur og það var búið að loka Norræna húsinu. Safnið mitt, Sólheimasafnið, var enn opið og þar tókst mér að kría út tvær bækur eftir Guillou,Fienden innom oss og Men inte om det gäller din dotter. Þetta eru frábærar bækur og ég hef fyrir löngu tekið bæði Guillou og Hamilton í sátt. Og svo skall á lokun á bókasöfnum, sem mér finnst verra en að vanta klósettpappír.

Ég hef reyndar aðgang að Hljóðbókasafni Íslands svo ég stend ekki uppi bókalaus. En það er fátt verra en  að neyðast til að hætta í miðri bók.

Hvað er svona merkilegt við það að vera biskupsfrú?

Biskupsfrúr

Af hverju sagði mér enginn frá þessu?hugsaði ég, þegar ég var  langt komin  í fyrsta kaflanum í bókinni Hvað er svona merkilegt við það að vera biskupsfrú? Hvernig gat útkoma þessarar bókar farið fram hjá mér? Ég sem reyni að fylgjast svo vel með. Þetta voru mín fyrstu viðbrögð en ánægja mín með bókina hélt áfram að aukast eftir því sem lengra dró.

Bókin; Hvað er svona merkilegt við það að vera biskupsfrú? er sagnfræðileg bók eftir Hildi Hákonardóttur. Hún er að rannsaka sögu biskupsfrúnna í Skálholti. Rannsóknin nær að sjálfsögðu einungis til tímans eftir siðaskiptin, því fyrir þann tíma voru biskupar ekki giftir, þeir áttu fylgikonur.

Í þessari bók er fjallað um 9 konur og er  bókin hugsuð sem fyrri bók af tveimur. Það kemur víst fáum á óvart að það  hefur  lítið  varðveist af heimildum um þessar konur. Þess vegna beitir Hildur þeirri aðferð að grafa upp heimildir um þær með því að skoða heimildir um fólk sem tengist þeim og er þeim nákomið. Karla að sjálfsögðu. Þegar hún hefur fundið grunnheimildir, svo sem fæðingardag, foreldra, systkin, börn og fæðingardag þeirra,  reynir hún að nálgast þær sem manneskjur, eiga við þær samtal. Þá er eins og þær stígi fram úr myrkri fortíðarinnar til að fræða okkur um sig og í sumum tilfellum leiðrétta   fleipur og fordóma, sem þær hafa liðið fyrir.

Þetta er dásamleg bók. Hún fræðir mann ekki bara um konurnar heldur einnig um samtíma þeirra. Mér fannst sérstaklega fróðlegt að lesa um það sem sem snýr  að  trú og hvernig þeim hugnast hinn nýi siður.  Og svo fannst mér margt sem sneri að klæðnaði og hýbýlum fólks bæta við mikilli þekkingu um fortíð okkar.

Lokaorð

Ef þið sem lesið þetta, hafið ekki þegar lesið þessa bók, þá bendi ég ykkur hér með á hana.Hún lyftir andanum.

Bókin er lesin af Ingunni Ásdísardóttur. Hún er ein af mínum uppáhaldslesurum.

Nú er það svart

 

Það er gott að hugsa á reiðhjóli. Hugurinn er knúinn áfram að því sem er mikilvægt og nauðsynlegt. Það þarf að halda sig á stígnum og ekki aka á neinn og muna gæta þess að gefa ofurhjólreiðamönnunum að komast framúr. E‘a er réttara að segja ofurreiðhjólamönnunum?  Ekki reyna að halda í við þá og alls ekki láta þá fara í taugarnar á sér og þaðan af síður hugsa um að þú sért akki nógu góð. Helst dást að þeim. Láta þá auka gleði þína eins og litlu krakkarnir gera sem hjóla á þríhjólunum sínum, tilbúin að koma í kapp. Það er best að hjóla á hjólastígum því þar er búið að einfalda málin. Vandinn verður meiri á göngustígum, þar er  að mörgu að hyggja. Hamingjusamar fjölskyldur vilja ganga samsíða og tala saman eins og þær séu heima hjá sér. Þær eiga stíginn. Unglingar ganga eins og svefngenglar og sjá ekkert nema símann sinn. Ég er farin að trúa sögunum um gömlu krónurnar sem gengu prjónandi milli bæja.
Og svo þarf maður að sýna sérstaka varkárni þegar maður mætir mæðrum/feðrum með barnavagn. Oftast mæðrum. Þær eru stundum líka uppteknar af símanum sínum. Og svo eru allir barnavagnar eða næstum allir, svartir. Það er verra að mæta svörtum farartækjum, þau renna saman við gráa gangstéttina í gráma dagsins. Hvers vegna eru allir barnavagnar, eða næstum allir, svartur í dag. Er það ekki slæmt fyrir litlu börnin? A sínum tíma keypti ég  okkrtgulan barnavagn handa dóttur minni og strákarnir mínir fengu að vera í hvítri kerru. Auk þess er allt of mikið af svörtum og gráum bílum, þótt það krómi ekki hjólreiðum við. Og jafnvel svört hús.

En nú er ég komin út frír efnið. Ég ætlaði að tala um hvernig maður hugsar á hjóli. Flestir hjólreiðamenn klæða sig skynsamlega, þeir vilja ekki láta keyra á sig. Á reiðhjóli hugsa ég alltaf fallegar hugsanir um þá sem stjórna birginn í og hafa séð til þess að göngu- og hjólastígar lengist og batni. 
Já það er gott að hugsa á reiðhjól, því þá er hugurinn frjáls, nema sá hluti af honum sem er bundin við það nauðsynlega.Meginhluti heilans hugsar tímalausar hugsanir.  Hjólreiðar kenna manni líka að hugsa um lífið sjálft og spyrja spurninga. Af hverju finnur maður meira fyrir mótvindi en  meðvindi? Er það eins og lífið sjálft? Og af hverju eru ekki hugsað fyrir hjólreiðastígum hringinn í kring um landið? Það mætti a.m.k. Leggja þá, þegar verið er að bæta vegi. Væri skynsamlegt að banna að skipuleggja bílveg án hjólastígs. Setja það í lög?

Myndin er úr fjöruferð og snertir ekki hjólreiðar. 

Tveir metrar

 

Tveir metrar

Kóvítveiran breytir ekki miklu um daglega hegðan mína. Ég er á eftirlaunum og get skipulagt daginn eins og mér finnst best. Dagskrá mín er nokkurn veginn svona:

-Maðurinn undirbýr morgunmat og ég les/hlusta.  Það er setið lengi yfir morgunmatnum svo hann rennur saman við hádegið.

-Handavinnustund hjá mér, netstund hjá manninum.

-Hlustað á fréttir

-Útivist, gengið eða hjólað í 1-2 tíma daglega. Ég ætla ekki að rekja  dagskrá mína frekar er einmitt þetta, útivistin, sem hefur breyst. Allt í einu eru göngu- og hjólastígar fullir af fólki. Margir heilsa, ég heilsa á móti en aldrei að fyrra bragði.  Ástæðan er sú að á tveggja metra færi veit ég ekki hverja ég þekki og hverjir eru mér ókunnugir. Þá get ég ekki sett rétt blæbrigði í röddina. Röddin er ekki eins þegar maður heilsar vinum  og kunningjum eða þegar maður heilsar ókunnugu fólki. Jafnvel þótt maður mæti því oft. Þegar maðurinn er með mér getur hann hnippt í mig og sagt „þetta er…“um leið og hann hvíslar að mér nafninu. Ég er nefnilega sjónskert . Þó sé ég heilmikið en það er eins og fínu  drættirnir í andlitum fólks hafi máðst burt. Sama gildir um blessaða bókstafina. Ég greini ekki lengur fínu krúsidúllurnar sem aðgreina þá. Fólki finnst erfitt að átta sig á þessu, að manneskja sem getur hjólað og gengið sjái ekki almennilega  framan   í fólk og manneskja sem er sískrifandi, skuli ekki geta lesið. Það er skiljanlegt að  það sé  erfitt að átta sig á þessu, því auðvitað vita menn ekki að ég nota 48 punkta letur við skriftir og hlusta á eigin texta með hjálp talgervils.

En af hverju er ég að tjá mig um þetta einmitt núna? Ég held að  það geri þetta iðandi mannlíf á göngustígunum.Það er svo leiðinlegt að sjá ekki betur framan í manneskjurnar. Það er eins og maður sé í ókunnri borg. En þar sem ég veit að eina færa leiðin fyrir fatlaða er að beina huganum að því sem maður getur og víkja til hliðar því sem maður getur ekki. Þess vegna langar mig að biðja kunningja að kynna sig þegar þeir heilsa  á förnum vegi. Það er svo gaman að hittast þótt það séu tveir metrar á milli.  

Myndin sem fylgir er af götulistaverki eftir óþekktan höfund. Ég veit ekki hvort hún er af sólinni eða veiruna sem við óttumst öll.  

 

 

Brúin yfir Tangagötu: Eiríkur Örn Norðdahl

Brúin yfir Tangagötu

Ég trúi því að forhugmyndir , hugmyndir sem maður er með í kollinum áður en maður hefur lestur, geti haft áhrif á sjálfan lesturinn. Ég var því full eftirvæntingar þegar ég tók til að lesa  Brúin yfir Tangagötu eftir Eirík Örn Nordahl. Ég hafði heyrt utan að mér að bókin væri sannur yndislestur en Eiríkur Örn  er  ekki þekktur fyrir  að hlífa lesendum sínum.Ég var á báðum áttum hvort ég ætti að demba mér í lesturinn, því ég var ekki undir það búin að takast á við meiri „illsku“ eins og á stóð. Sjálft nafn bókarinnar kallaði strax fram í huga mér nöfn annarra bóka, Brúin yfir  Kvæfljóti og Brúin á Drínu.

Bókin fjallar um Halldór mann á besta aldri sem býr einn í húsi við Tangagötu, sem er sundurgrafin vegna vinnu við endurbætur. Halldór vinnur í rækjuverksmiðjunni, sem er í vinnslustoppi og hann er allt í einu farinn að velta fyrir sér tilgangi lífsins. Hefur ekki tilgangur hans sem manneskju verið að framleiða matvæli? Er ekki skrítið að hann skuli sakna vinnunnar, sem hann upplifði sem íþyngjandi meðan vinna var. Það er eitthvað bogið við að vera á kaupi við að gera ekki neitt. Nú er verkefni hans fyrst og fremst að fá daginn til að líða. Hugur hans fer út um víðan völl en staldrar oft við hjá konunni í húsinu beint á móti. Það er búið að byggja brú yfir götuna og hann veit að það er nákvæmlega níu og hálft skref til hennar,. Þegar þau hittast og taka tal saman er hann vandræðalegur og veit ekki hvernig hann á að vera. Honum er fyrirmunað að vera eðlilegur og segja hug sinn.

Ég ætla ekki að rekja efni bókarinnar frekar hér .  En hún er skemmtileg og rímar eitthvað svo vel við daginn í dag, t.d. hugleiðingar hans um tilgang lífsins og eðli vinnunnar.

Við bókarlok var ég forvitin um, hvernig og hversu mikið höfundur byggði bókina á eigin lífi. Er Tangagata til á Ísafirði.

Já.is fann hana fljótlega fyrir mig, auk þess komu upp fasteignaauglýsingar um hús til sölu við Tangagötu. Mér leist sérstaklega vel á eitt hús og  var að hugsa um að kanna hvað það kostaði.   Rannsóknir mínar á sannleikanum að baki sögunnar lauk með því að fletta Eiríki Erni upp  og já merkilegt nokk ,hann býr á Tangagötu og ef ég keypti fallega húsið sem er til sölu yrði ég nágranni hans.  

Það var heimskulegt af mér að vera með þessar vangaveltur um hvort bókin væri á einn eða annan hátt ævisöguleg því ég veit að allir höfundar byggja allt sem  þeir skrifa á einn eða annan hátt á eigin lífi.

Þessi bók var sannur yndislestur. Innihaldsríkur yndislestur og án illsku.  

Myndin er að götuteikningu, sem ég sá á gangstétt í Laugardalnum í dag. Teiknari óþekktur.