Þá rigndi blóði og vopnin sóttu að eigendum

Enn að hugsa um Brjánsbardaga. Í aðdraganda bardagans gerðust undur og stórmerki.

Þegar þar var komið sögu að Sigtryggur konungur hafði fengið víkinginn Bróður til liðs við sig (gegn Brjáni) með því að heita að heita honum konungdómi og móður sinni, skoraðist Óspakur félagi hans undan en hann réði þriðjungi liðsins. Eftir að Bróðir hafði brugðist illa við þessu og sett hann í herkví varð hann og menn hans fyrir ásóknum þrjár nætur í röð. Fyrst rigndi blóði og þeir brenndust, þá réðust að þeim þeirra eigin vopn og loks réðust gegn  þeim hrafnar með járnklær og járngogga. 

Mér finnst senan með vopnin sem vega að eigendum sínum best. Hún væri fín í kvikmynd. Reyndar myndu allar þessar senur myndast vel. Ég held að þær orki svo sterkt á hug min, vegna þess að þær lýsa stríðsógninni svo vel. Líka því sem gerist í nútímanum. Og ef til vill í framtíðinni.

Annað eins gæti nú gerst og að vopn vegi að eigendum sínum. Og fleirum. Við nú búum ekki lengur svo langt frá HEIMSINS VÍGASLÓÐ.