Hótel Borg: Lecca Nocola

Ekki vissi ég á hverju ég átti von, þegar ég hóf lestur á bók Lecca Nicola(1976), Hótel Borg. Mig rámaði í, að hafa heyrt eitthvert spjall við hann í sjónvarpinu, en hafði ekki áttaði mig á honum.

Sagan hefst í Gautaborg í Svíþjóð og segir frá ungum og óráðnum manni, Óskari. Hann er einrænn og leitandi og mikill tónlistaraðdáandi.

Því næst segir frá heimsfrægum hljómsveitarstjóra, Alexander Norberg, sem er í tilvistarkreppu.Hann ætlar að ljúka ferli sínum með því að halda lokatónleika í Dómkirkjunni í Reykjavík. Hann velur til flutnings tónverk, sem honum finnst fegurst allra, Stabat Mater eftir Pergolesi. Hann fær til liðs við sig tónlistarfólk sem hann treystir mest og best, drenginn Marcel og söngkonuna Rebeccu Lunardi.Hann ætlar að skapa fullkomna list.

Einu Íslendingarnir, sem eitthvert hlutverk hafa í sögunni, eru þjónn á Hótel Borg og einhvers konar íslenskur Casanova, Hákon Pétursson. Miðar á tónleikana eru ekki seldir, þeim er dreift til áheyrenda eftir að nöfn þeirra hafa verið dregin út úr nöfnum í símaskrá. Það er mikil fjölmiðlaumfjöllun um þetta mál. Ísland er í brennidepli.

Öll er þessi atburðarás frekar ótrúleg en gaman að hugsa sér það að klassísk tónlist veki svo mikið umtal.

Hinn sænski Óskar hefur bitið það í sig að það sé honum lífsnauðsyn að komast á þessa tónleika. Hann fær engan miða, enda ekki í símaskránni. Hann situr með kröfuspjald fyrir utan Dómkirkjuna og mótmælir óréttlætinu. Marcel uppgötvar að framtíð hans sem söngvara sé óviss og hann fyllist angist og reiði. Enginn hefur rætt um það við hann að rödd hans breytist þegar hann kemst í mútur.

Öll þessi frásögn ber það með sér að höfundur er að leika sér með þetta fólk og honum er alveg sama þó frásagan sé ekki beinlínis trúverðug. Ég átta mig ekki á hvað vakir fyrir honum.

Alltaf þegar ég les höfunda sem ég átta mig ekki á, er ég við því búin að ástæðan geti alveg eins legið hjá mér sem lesanda. Ég er auðvitað búin að lesa mér til um höfund og sé að hann hefur gott orðspor.

Kannski er þetta táknræn saga og ég kann ekki að lesa táknmálið. Er höfundurinn að lýsa fallvaltleika lífsins og að ofdramb komi mönnum í koll?

Ég áttaði mig sem sagt ekki á þessari sögu en hafði gaman að sjá Ísland með útlendum augum höfundarins. Kannski er hann bara að leika sér.

Það sem ég græddi mest á þessari bók var að ég tók mig til og hlustaði á Stabat mater eftir Pergolesi.

 

Dúkka: Gerður Kristný 2015

 

Þegar ég var að alast upp, lásum við og það voru lesnar fyrir okkur, sögur og ævintýri. Í þessum sögum fékk vonda fólkið makleg málagjöld og okkur fannst ekkert athugavert við það. Vonda stjúpan í Mjallhvít var látin dansa á glóandi járnskóm þar til hún hneig dauð niður. Skórnir höfðu verið hitaðir í eldi og bornir til hennar á glóðartöngum. Nornin í Hans og Grétu var látin brenna í eigin bakarofni og úlfurinn í Rauðhettu var fylltur af hnullungsgrjóti. Síðar kom hik á uppalendur, þeir fóru að hafa áhyggjur af því að þessi grimmd skapaði ótta hjá börnunum og mörgum ævintýrum var breytt.

Nú er öldin önnur. Hryllingsbókmenntir njóta mikilla vinsælda hjá börnum, ekki síst sögur af vampýrum.

Bók Gerðar Kristnýjar, Dúkka er þó ekki vampýrusaga. Ekki beint. Sagan er hlaðin spennu, undirliggjandi óhugnaði. Aðalpersónan, Kristín Katla, fær að kaupa sér alveg sérstaka dúkku eins og vinkona hennar á. Þessar stelpur eru reyndar alveg á mörkunum til að vera of gamlar til að leika sér með dúkkur. En þessar dúkkur eru alveg sérstakar.

Óhugnaðurinn læðist, hann smýgur og fer sér hægt. Það var fyrir mig enn verra en það sem sagt er hreint út. Ég velti fyrir mér hvort bókin væri ekki of óhugguleg fyrir ungar sálir. Þegar ég spurði ömmustelpuna mína (hún er innan markhópsins), hvort hún hefði lesið hana, sagði hún, ég hef ekki lagt í það. Hún vissi greinilega hvers var að vænta.

En ég las bókina til enda og það var mér mikill léttir þegar allt fór vel að lokum.

Bókin Dúkka, er eins og allar góðar barnabækur, ekki síður fyrir fullorðna.

Reyndar er ekki alls kostar rétt að segja að ég hafi lesið bókina. Ég get ekki lesið lengur, augun eru að svíkja mig. Í þetta skipti var það einungis betra, því i Gerður Kristný las bókina sjálf og hún er frábær lesari.

En ég lét mér ekki nægja að hlusta á söguna, ég fékk hana lánaða í bókasafninu til að skoða hana. Og það var þess virði. Þetta er einstaklega falleg bók, frágangur er allur til fyrirmyndar. Hún er myndskreytt af Lindu Ólafsdóttur og kápumyndin er líka eftir hana. Ekki veit ég hvort þessi bók hefur verið þýdd, en svona metnaðarfull bók myndi sóma sér vel með barnabókmenntum heimsins.

Kuldi: Ýrsa Sigurðardóttir

 

Af og til les ég krimma, en hef ég minna og minn gaman af því. Það er ekki vegna þess að það séu skrifaðir verri reyfarar nú en fyrr, það er ég sem hef breyst. En mig langar að fylgjast með, að minnsta kosti því sem íslenskir höfundar skrifa.

Las Kulda Yrsu Sigurðardóttur á hlýjustu dögum sumarsins, nú fyrr í ágúst. Það vr svalandi. Þetta er lipurlega skrifuð bók, þar tvinnast saman tveir þræðir.

Annars vegar er fjallað um Ómar, sem vinnur á lítilli opinberri stofnun. Hlutverk hennar er að skoða gömul mál á upptökustofnunum til að meta, hvort þar kunni að leynist eitthvað í líkingu við það, sem hafði gerst í Breiðuvík.

Hins vegar er lýst lífinu á upptökuheimilinu Króki. Sögumaður er ung stúlka, Aldís, sem  ræður sig þangað 1974. Í lok bókarinnar kemur heildarmyndin í  ljós. Saga Aldísar varpar ljósi á málið, sem Ómar er að rannsaka.

Styrkleikar Ýrsu liggja ekk síst í því, hvað hún dregur upp góðar myndir, öll smáatriði eru á sínum stað. Þetta gerir frásögnina trúverðuri. Annar styrkleiki hennar er, hvað hún er, góð að ná liprum og eðlilegum samtölum. Já, og svo að sjálfsögðu að skapa spennu.

Það sem mér geðjast ekki að, er hvað Ýrsa er vond við persónurnar, sem hún hefur sjálf skapað. Og auðvitað við mig í leiðinni, ég er farin að hafa samúð með þessu fólki og er ekki sama um hvernig farið er með það.

Reyndar er enn annað sem mér líkar ekki í þessari bók, það er sýn hennar á manneskjuna. Það er engu líkara en að sumar manneskjur séu vondar í sjálfu sér, jafnvel börn. Reyndar held ég að höfundurinn sé þarna búinn að tapa sjálfum sér og formúlan búin að taka yfir söguna. Ég vildi óska að höfundurinn gæfi okkur meira af sjálfri sér, þannig yrðu bækurnar enn betri.

 

 Myndin er vetrarmynd,  en tengist ekki þessari sögu.

Svarti sauðurinn: Augusto Monterroso

 

Það var einstakt lán fyrir mig að rekast á bók Augusto Monterroso, Svarta sauðinn. Ég segi, lán eða heppni, af því ég vissi ekkert um þennan höfund. Hef líklega aldrei heyrt nafnið, enda er ég svo illa að mér um rómönsku Ameríku að ég fæ svimatilfinningu þegar ég reyni að setja mig inn í sögu og atburði. 

Þetta er ekki stór bók, safn stuttra frásagna sem hann kallar fabúlur. Þær eru um ýmiss dýr með mannlega eiginleika. Ég veit ekki hvort réttara er að kalla þetta dæmisögur, grín eða ádeilur. Það sem einkennir þær er að þær kitla mann með gáska sínum og gera mann svo dæmalaust glaðan. Þetta er bók sem maður getur lesið aftur og aftur og ég er reyndar þegar búin að lesa hana tvísvar. 

Ekki veit ég hvort ég skilji sögurnar til fulls, því sjálfsagt er ádeilan í þeim, ætluð til heimabrúks og þann heim þekki ég ekki.. Augusto Monterroso (1921 - 2003) er fæddur í Hondúras en flutti síðar til Guatamala. Þar tók hann virkan þátt í póltík og varð að flytjast til Mexikó vegna baráttu sinnar gegn einræðisherranum Jorgo Obico. Eftir það bjó hann í ýmsum löndum Suður Ameríku. Þetta er ég allt búin að lesa mér til um og er því þegar örlítið fróðari. 

Það er Kristín Guðrún Jónsdóttir sem þýðir þessa bók og það hlýtur að vera vel gert, því annars væri hún ekki ein hrífandi eins og raun ber vitni.

Myndin sem fylgir er af hvítum hrútum austur í Breiðdal. 

Fullkomið líf: Lesið í sumarhúsi á Snæfellsnesi

 

Ég les og les. Og er alltaf jafn hrifin.

Var í viku í Sumarhúsi á Snæfellsnesi (Arnarstapa) í góðum félagsskap og las Gyrði Elíasson. 

Fyrst las ég, Suðurgluggann. Ég hafði lesið bókina áður en við endurlestur, varð hún enn betri. Ég sá fyrir mér líf rithöfundarins sem bókin fjallar um, staðsetti í huganum húsið sem hann bjó í. Sá það fyrir mér að Hellnum. Ég sá kaffihúsið með afundnu konunni, sem nú var fullt af túristum svo út af flóði. Ég keypti mér skó á Hellissandi í búð sem gæti verið búðin í sögunni, þar sem raunamæddi maðurinn afgreiddi. Hann sem var í bol sem á var letrað: Eru ekki allir í stuði. Konan sem seldi mér skóna var þó ekkert lík honum.

Ég tók eftir því núna, hvað Gyrðir er fyndinn. Ég hafði ekki tekið eftir því við fyrri lestur. Hann leikur sér með orð og  setningar og þegar ég allt í einu skil tengingarnar, finn ég hvernig sæluhrollur fer niður eftir bakinu á mér. Hann hefur sérstaklega gaman að því að leika sér með bókartitla. Þetta var rétt bók á réttum stað. 

Þegar ég var búin með Suðurgluggann, ákvað ég að lesa Lungnafiska, bók sem ég átti en hafði aldrei lesið í heild. Þetta er stutt bók, 100 örsögur á mörkum ljóðs og prósa. Dæmalaust hugmyndaríkar en um leið krefjandi fyrir lesandann. Þetta er bók til að lesa aftur og aftur.

Ég var uppnumin af hrifningu. Það hjálpaðist allt að, falleg náttúra, með fuglasöng og lækjarnið, og sagan sem mér fannst vera undir fótunum á mér. Alls staðar voru ummerki horfins tíma.

Eitt af því sem gerir bækur Gyrðis skemmtilegri en flestar aðrar bækur er, að þær eru svo fallegar, allt passar og er eins og það á að vera. Eitthvað fyrir mig sem er með dellu fyrir bókbandi og heildarútliti bóka. 

Að lesa góða bók er eins og að vera ástfangin. 

Myndin er af læknum sem miðaði og magnaði áhrif bökanna sem ég las 

 

Brot af ævisögu

Í dag hóf ég lestur á Smásögum heimsins. Ég hef alla tíð átt erfitt með smásögur, þær eru svo krefjandi. Ég ákvað strax að lesa einungis tvær sögur á dag, vil geta melt innihaldið. Til viðbótar hóf ég lestur á Kulda eftir Ýrsu Sigurðardóttur. Þetta er ekkert slor, sem ég er að lesa. Á undan hafði ég lesið tvær bækur eftir Gyrði Elíasson, Lungnafiskar og Suðurglugginn.Lífið er dásamlegt. En hvar væri ég stödd án skáldanna?

Er búin að vera með vinum í viku í sumarhúsi á Arnarstapa. Lækurinn miðar við húshornið og spóinn vellur. Það er úti öll þraut. Einhvers staðar eru einhverjir að tala um forsetakosninigar í Bandatíkjunum og endurkomu Sigmundar Davíðs. Ég er ónæm, en verð þó enn hrygg þegar talað er um hryðjuverkin, sjúkdómseinkenni ástandsins í heiminum. 

Á morgun förum við heim og ég á eftir að velta fyrir mér framtíðinni sem bíður Snæfellsnes, þar sem tíminn stendur kyrr, á stundum. 

Komst ekki til að sjá leikhúsið í Frystiklefanum , fékk ekki stuðning ferðafélaganna, en hef fyrirgefið þeim. Sætti mig við lýðræðiislegt vald meirihlutans.

Þetta er búin að vera dásamleg ferð. Þegar ég kem heim get ég haldið áfram að lesa Smásögur heimsins og Ýrsu.  

Hvunndagurinn tekur við, ég hlakka til. 

Myndin er slitur úr gamalli heklubók en tengist ekki Arnarstapa

 

 

 

Með söguna undir fótum sér og allt um kring

Á öðrum degi í sumarhúsi á Arnarstapa uppgötvaði ég lagnir í jörðinni, áþekkar hitaveitustokkunum í Reykjavík, en grennri. Ósjálfrátt tengdi ég þetta við upplýsingar úr Vegahandbókinni um vikurnám Jóns Loftssonar við Snæfellsjökul (hófst 1934). Nú hef ég fræðst mikið um þennan merkilega kafla í iðnaðarsögunni, með því að lesa mér til. Vikrinum var fleytt með leysingavatni úr jöklinum, malaður og síðan fluttur með skipum. Mér fannst þetta merkilegt og gaman að sjá þessi verksummerki. Þetta er við jaðar sumarhúsabyggðarinnar.

Reyndar er mér önnur saga hugstæðari, Eyrbyggja er líklega sú Íslendingsaga sem ég hef lesið oftast, en kann þó aldrei nógu vel. Hún er endalaus uppspretta undarlegra sagna, sem halda áfram að vera dularfullar, þrátt fyrir allar tilraunir fræðimanna til skýringa. Í gær ókum við fyrir Jökul og áfram til Stykkishólms. Endalaus Eyrbyggja. Þarna er líka endalaust saga sem ekki hefur verið færð í letur. Við komum við á Hallbjarnareyri, þar sem reistur var "spítali" fyrir holdsveika 1653. Ég hef spítali í gæsalöppum af því engin lækning var þá til, þetta var fyrst og fremst staður til að einangra þá veiku, og koma þannig í veg fyrir smit. 

Hér á utanverðu Snæfellsnesi var fyrsta þéttbýli á Íslandi, það var stutt á miðin. Við eigum erfitt með að sjá þetta líf fyrir okkur, hvað þá skilja það. Gallinn er að nútímamaðurinn er stöðugt að horfa á þetta með augum nútímans. Við þurfum að æfa okkur í að fara inn í söguna og sjá með augum samtímans sem var. Þetta gerist ósjálfrátt þegar maður er með söguna undir fótunum og allt um kring. Og nægan tíma. 

Gæti verið framtíð í því að lifa meira í sögunni?

Myndin er tekin við Gufuskálavör en tengist ekki fornminjum.

Herinn fylgdi mér í gegnum byggðina

 

Kríuherinn fylgdi mér í gegnum áhrifasvæði sitt, varplandið á Arnarstapa. Ég var undir það búin, með húfu á priki og ekki veitti af. Það er ánægjulegt að sjá atgang kríunnar, síðast þegar ég kom á kríuslóðir var dauft um að litast. 

Það er gaman að skoða sig um á Snæfellsnesi, endalaus saga og náttúra. Ég er búin að renna enn einu sinni í gegn um Bárðarsögu Snæfellsáss og reyni að fræða samferðamenn mína en þau eru leið á mér og vilja frekar lesa einhverja samsuðu af skiltum (stundum ekki góð).

Bækurnar fylgja mér í ferðalagið, Eyrbyggja verður að bíða þangað til við komum á norðanvert nesið. Í fyrra kvöld lauk eg við þýska glæpasögu sem ég hef verið að lesa lengi, lengi, Versunkene Gräber eftir Elisabeth Hermann. Kannski segi ég frá henni síðar. Í gær hóf ég endurlestur á Suðurglugganum hans Gyrðis. Það á eitthvað svo vel að lesa hana hér. Dásamleg bók, margt sem ég hef lesið áður fær nýja og nýja merkingu við endurlestur. 

Ég fann einungis tvo dauða unga á veginum, herskáar varnir kríunnar hafa greinilega skilað
góðum árangri. 

Lífið er gott það er bara stundum samhengi hlutanna sem er galið.

Axel Munthe: Sagan um San Michelle

Ég veit ekki hvernig ég á að lýsa þessari bók hún er allt öðru vísi en það sem ég hef áður lesið. Þetta eru margar og misstórar frásagnir sem tengjast lífi höfundar, raðað nokkurn veginn í tímaröð. Þetta er þó ekki ævisaga í bókstaflegum skilningi. Hann segir sjálfur í formála bókarinnar að hann hafi leitast við að þurrka allt persónulegt út úr sögunni. Hann fjallar t.d. ekki um foreldra sína eða bernsku heldur ekki um börn sín eða konurnar tvær sem hann giftist. Hann talar heldur ekkert um Viktoríu drottningu ( Svía) sem hann tileinkar bókina en hann var líflæknir hennar til margra ára. 

Uppistaða bókarinnar eru frásagnir um ungan sænskan lækni sem menntast í París og verður læknir þar en lendir í útistöðum við samstarfsmann sinn og meistara Charcot og fer þá til eyjarinnar Capri og sest að í San Michele. Þar lætur hann drauma sína rætast um hið fullkomna líf. Hann segir ýmsar sögur úr vinnu sinni með sjúklinga, bæði ríka og fátæka. Hann verður nokkurs konar tískulæknir og er sérfræðingur í geðlækningum þessa tíma. Hann er þó fjarri því að aðhyllast byltingarkenndar hugmyndir um þjóðfélagsbreytingar. En hugur hans stendur til að hjálpa fátækum, því hann er afar upptekinn af misskiptingu auðs. Hugmyndir hans um umbætur byggja á kærleika. Allar frásagnir hans um störf lækna eru afar áhugaverðar, sérstaklega í ljósi þess að hann er samtíðarmaður margra lækna sem áttu eftir valda straumhvörfum í lækningum.

Margar frásagnir hans fjalla un samband hans við dýr, bæði eigin gæludýr og um villt dýr. Hann er sérstakur fuglavinur og vinnur að umbótum varðandi dýravernd. Sögur hans um samband manns og náttúru er í ætt við þessar hugmyndir, þar með talin skrýtin frásaga af ferðalagi um Lappland.

Inn í allar frásagnir hans blandast rómantískar hugmyndir hans um glæsta fortíð Grikkja og Rómverja, hann er heillaður af fegurð byggingalistar þeirra tíma. Sagan um San Michele er um viðleitni til að endurreisa glæsileika fortíðarinnar á rústum fornminja sem enn stóðu í fyrstu heimsókn hans til eyjarinnar. Hann vann að því verki árum saman. 

Þessi saga fjallar um allt þetta og margt fleira en dauðinn er stöðugt nærverandi í frásögninni og verður enn meira ríkjandi þegar á líður. Dauði og forgengileiki og óræð framtíð í eilífðinni. 

Auðvitað er ég búin að lesa mér til um manninn Axel Munthe, sem er sænskur afkomandi innflytjenda frá Flandern. Ég er mest undrandi að tilvist hans skuli hafa farið fram hjá mér eins og ég reyndi að setja mig inn í sænska menningu á sínum tíma. Hann var fæddur í Oskarshamn 1857 og dó í Stokkhólmi 1949. Bókin um Sam Michele kom út á ensku 1929, hann sá svo sjálfur um að þýða hana á sænsku. Bókin kom svo út á íslensku 1933 og það voru Karl Ísfeld og Haraldur Sigurðsson sem þýddu. Íslenska bókin er prentuð í Félagsprentsmiðjunni. Hún er forkunnarfögur, það er gaman að horfa á þessa gömlu prentuðu bækur, fyrir tíma stafrænnar tölvutækni, allt er svo vel gert. Eintakið sem ég fékk að láni í Borgarbókasafninu er auk þess innbundið í skinn (kjölur og horn). Mér þykir miður að það tíðkast að líma plast utan á bækurnar og spillir það útliti fallegra bóka. Þetta er vondur siður.

Ég hlustaði á bókina sem hljóðbók, fyrst. Hún er lesin af Þórarni Guðnasyni, lækni. Það er vel gert en það vantar formálann sem ég hef nú lesið með hjálp stækkunarglers. En formálinn var afbragð og skýrði margt og bætti öðru við. 

Bókin er 488 blaðsíður og það er upplifun að lesa hana. 

Hann segir sjálfur um bókina: "Það gerist á hinu hættulega landi, sem liggur milli ímyndunar og veruleika."

Kamelíufrúin: Alexander Dumas: Bók um hræsni, ást og dauða

Ég held mig við 19.öldina. Það er svo merkilegt að sjá öldina sem ól af sér svo marga drauma sem rættust ekki. Lýðræði, kvenréttindi, menntun og svo margt fleira.

Kamelíufrúin (kom út í íslenskri þýðingu 1938) er ekki flókin saga, hún er stutt, fjallar um brennandi ást, veikindi og dauða. Það eru engir útúrdúrar eða hliðarsögur í þessari frásögn. Sögumaður fer á uppboð á eignum látinnar konu, vændiskonu sem hafði slegið í gegn hjá ríkum og tignum karlmönnum Parísarborgar. Í framhaldi af uppboðinup hittir hann mann, sem elskaði þessa konu og hún hann og hann skráir niður frásögn hans. 

Sagan er um unga fátæka stúlku, barn? Hún yfirgefur heimili sitt og verður undrafljótt eftirsótt ástkona ríkra heldri manna. Hún er fræg. Lifir  hátt, býr í dýru húsnæði, klæðist tískufatnaði, safnar að sér fallegum hlutum og verður skuldug. Hún verður alvarlega veik en veikindin breyta litlu um hegðun hennar, þangað til hún kynnist manni sem elskar hana svo heitt, að hún elskar til baka. Þá fyrst vill hún breyta lífi sínu. En örlögin valda því að henni er ekki ætlað að eiga betra líf. Í raun fórnar hún sér fyrir ást sína. 

Lýsingin á þjáningum þessar ungu stúlku í dauðastríðinu eru ekki bara átakanleg, hún er hræðileg, grimm. 

Þessi saga byggir á annarri sögu, sem er sönn og e.t.v. enn átakanlegri. Og hún stóð nær höfundi enn hann vildi láta í veðri vaka. 

Það var kominn tími til þess fyrir mig að lesa þessa bók og það var þýðandinn, Karl Ísfeld sem réði vali mínu. Hann er snillingur. 

Eftirmáli

Ég sneiddi hjá bókum Alexanders Dumas þegar ég var á gleypialdrinum, hélt að þetta væru strákabækur. Ég hafði ekki hugmynd að þeir "Dumasarnir" væru tveir, eldri og yngri. Þess vegna las ég ekki heldur Kamelíufrúna semer svo sannarlega kvennabók (ef maður flokkar á annað borð bækur), þótt hún sé eftir karl. Líklega var eins gott að ég las hana ekki fyrr, nú er ég nógu þroskuð fyrir hana. Þegar, hún kom út á sínum tíma (1848) var hún stór biti í háls fyrir hræsnisfullan samtíma sinn. Kannski of stór. Verdi gerði samt óperu (La Traviata) sem byggir á þessari raunasögu ungu stúlkunnar sem lést úr berklum 23 ára gömul. 

Síðan ég las þessa sögu er ég búin að liggja í efni um feðgana Dumas. Alexander Dumas yngri var fæddur 1824 og dó 1895. Þeirra saga er ekki síður merkileg. Kannski á ég eftir að skrifa eitthvað um þá síðar.

Unnur Jökulsdóttir las þessa bók, hún er frábær lesari. 

Myndin sem fylgir er af pelagoníu en ég átti enga mynd af kamelíu.