Þar sem vegurinn endar og rimlar hugans

Ég lauk nýlega við Rimla huganseftir Einar Má Guðmundsson, var lengi að lesa hana og stundum nær því að hætta en hafði mig í gegnum hana. Ég reyni að ljúka við bækur jafnvel þátt mér finnist þær erfiðar eða jafnvel leiðinlegar. Ég er nefnilega haldin þeirri hjátrú að ef ég lýk ekki við bók sitji hún í mér og verði áleitin síðar. Auk þess hefur þetta oft orðið til að ég les góðar bækur sem ég hefði annars misst af. Ég veit ekki hvað ég á að segja um Rimla hugans. Það er mikið á mann lagt að þurfa að fylgjast með einræðum fanga sem hefur klúðrað lífi sínu. Það þarf mikla skáldagáfu til að skrifa ástabréf sem eru læsileg fyrir aðra en þá sem þau eru ætluð. Og þetta er meginefni bókarinnar. Ég veit ekki hvort það er vegna einhvers ofurraunsæis sem Einar lætur þessa einræðu vera svona langa og leiðinlega og ástabréfin svona banal. Útleggingar rithöfundarins í bókinni voru ósviknar einhvers konar glæta í þokunni og gáfum fjallasýn. Ég veit ekki enn hvað mér finnst um þessa bók en er fegin að ég lauk við hana. Kannski átti hún bara að vera leiðinleg því þannig er þetta líf,

 Ég veit ekki hvort það var tilviljun að næsta bók, Þar sem vegurinn endar, var einnig  helguð áfengisvandanum. Þar voru efnistökin önnur. Sagan er þroskasaga ungs drengs. Lesandanum fær að fylgjast með honum, höfundurinn segir ekki mikið um vonir hans og vonbrigði en nógu mikið til að það er hægt að geta sér til um hvernig honum leið. Við þurfum ekki að horfa upp á kvöl og niðurlæginu en vitum. Fólkið í sögunni er mannlegt og gott. Hún er skrifuð á góðu máli og manni finnst slæmt að ferðin eftir þessum vegi taki ekki legri tíma. Frábær lesning.