Framfarir skipta máli

Reynslusaga

Ég er ein of mörgum sem get talað um mig sem fyrrverandi reykingamann. Ég var forfallin og man þá tíð að sígrettur skiptu mig meira máli en máltíð. Ef ég var blönk þá sátu sígarettur fyrir flestu öðru. En einhvern veginn lánaðist mér að segja skilið við þennan slæma vana og það er langt síðan. Nú finnst mér reykingar ógeðslegar, mér býður við þeim og verð að stilla mig um að segja það við vini og vandamenn sem enn eru ánetjaðir tóbakinu. Ég veit að það kann að hljóma ótrúlegt en ég er svo gömul að ég man eftir spýtubökkum sem þægindum í húsum manna. Ég held að það séu ekki margir bloggarar sem geta státað sig af slíku. Þeir voru að vísu ekki sjálfsagðir hlutir en þeir voru enn í brúki og mér fundust þeir viðbjóðslegir. Núna eftir að ég hef lengi verið frelsuð frá þessum leiða vana verður mér stundum hugsað til spýtubakkanna. Fyrir þá sem ekki þekkja þetta heimilisgagn tek ég fram að það var síður en svo nokkuð að hönnun þeirra, þetta voru frekar falleg ílát. Það var innihaldið. Viðbjóður minn á reykingum olli því að ég átti orðið erfitt með að sækja skemmtistaði, jafnvel veitingahús. Því þótt að reykingar ættu að vera takmarkaðar við ákveðið svæði fann hafði ég ama af reykingaloftinu sem smaug um allt. Ég tók því reykingabanninu fagnandi og fer nú óhindrað næstum á hvaða búllu sem er. Ég hef fylgst vel með umræðunni um reykingabannið. Ég hef fulla samúð með reykingafólkinu en furða mig á hvað fáir tala máli okkar sem eigum erfitt að þola reyk. Hafa veitingarmenn engan áhuga á okkur?