Dauðinn er barningur

Dauðinn er barningur

Ekki fyrirgefa þeim, þeir vita fullkomlega hvað þeir eru að gera.

Eitthvað á þessa leið hugsaði ég þegar ég heyrði frétt dagsins, morð á háttsettum stjórnmálamanni frá Íran og fylgdarmönnum hans að undirlagi forseta Bandaríkjanna

Ég hafði um jólin verið að lesa bókina  Dauðinn er barningu eftir sýrlenskan höfund  Khalea  Khalifah. Þar er sagt frá þremur systkinum sem ætla að verða við ósk látins föður og jarða     lík hans í kirkjugarði í heimabæ hans við hlið systur hans. Þangað er er, við eðlilegar aðstæður, u.þ.b. fimm tíma akstur. En það eru ekki eðlilegar aðstæður, það geisarstríð, ógnarástand.

Sagan fjallar um samskipti systkinanna, ástand líksins og um skriffinnsku yfirvalda á ótal varðstöðvum sem reistar hafa verið við veginn, þar sem þau krefjast skilríkja og leyfa  til að ferðast. Þau aka í gegnum rústir af bæjum og sveitaþorpum.

Systkinin hafa greinilega fjarlægst, það eru mörg ár síðan þau bjuggu í heimahúsum og þau hafa farið sitt hverja leið og hafa ólíka afstöðu til flests sem máli skiptir. Í upphafi ferðar lítur út fyrir að  þau geti notað  ferðalagið til að nálgast hvert annað en eftir því sem á líður ferðina  verðir gjáin á milli þeirra stærri . Saga þeirra á uppvaxtarárunum er rifjuð  upp og við blasir að faðir þeirra, sem þau eru að fara að kveðja,  var einráður, fulltrúi hugmynda sem   bera misréttið í sér.   Allt  leggst á eitt að gera ferðalag systkinanna ömurlegt. Það leggur fnyk af líkinu, og í eyddu þorpunum eru líka hræ af búpeningi og ógrafin lík. Það versta er þó að landið þeirra er land án vonar. Enginn ber hagsmuni fólksins fyrir brjósti, þannig eru stríð. Stríðsherrar hugsa einungis um að vinna. Það er engin hugsjón eftir.

Allt þetta rifjaðist upp þegar ég hlustaði á fréttirnar í morgun. Er nema von að ég hafi gleymt að rekja ástarsögurnar tvær   sem eru líka efniviður þessarar bókar?

Mér finnst ógnvænlegt þegar vont fólk situr á valdastóli og hefur heimsfriðinn í höndum sér.  

Mér þykir illt til þess að vita að okkar land sé í hernaðarbandalagi

með  ríki, þar sem þjóðhöfðinginn sér ekki mun á lifandi fólki og tennisbolta.

Er það tilviljun að það eru áætlanir uppi um að stórauka hernaðarframkvæmdir á Íslandi?