Kristinn trúleysingi ígrundar

 

Hvítasunna

Ég er svo vel upp alin að mér finnst að mér beri að ígrunda til hvers helgidagar eru fyrir trúaða og hvernig við hin, sem ekki eru trúuð, eigum að nýta þá. Þetta eru nú einu sinni frídagar. Ég er það gömul að ég náði í skottið á því að fólk leitaðist við að gefa helgidögum trúarlegt innihald.  Að minnsta kosti einhvers konar trúarlega  ásýnd. Fólk klæddi sig upp á, stillti á útvarpsmessuna og sussaði á okkur börnin.

 Seinna, allmiklu seinna, varð hvítasunnan að nokkurs konar hátíð unga fólksins. Það þyrptist út í náttúru, tjaldaði og var frjálst. Enginn vissi fyrir fram hvaða staður myndi verða fyrir valinu.

Fjölmiðlar voru fullar af fréttum af unga fólkinu.  Það var erfitt að segja hvort var varð ofan á, áhyggjur eða hneykslan.

Eftir að þessum hátíðahöldum úti í guðsgrænni náttúrunni lauk, hefur hvítasunnan einungis verið löng helgi.

Trúleysinginn, ég, ígrundaði og las mér til.

Hvítasunnan er haldin hátíðleg til að minnast þess að þá kom heilagur andi yfir lærisveinana og fleira fólk. Það talaði tungum. Allir skildu hvers annars mál. Það sem gerðist var í raun alveg öfugt við það sem átti sér stað þegar Guð sundraði fólki til að refsa því fyrir hroka sinn og byggingu Babelsturnsins. Hann, þ.e. Guð, sundraði málum heimsins.

Á hinni fyrstu hvítasunnu er sagt að allt að 3000 manns hafi látið skírast til kristinnar trúar enda er oft litið svo á að til þessa dags megi rekja upphaf kristinnar kirkju.

Auðvitað má rekja tímasetningu hátíðarinnar til  í gyðinglegrar hátíðar, þannig er um flestar kristnar hátíðir en ég er því miður allt of ófróð um það.  Þó las ég mér til um að eitt af því sem er  fagnað  hátíð gyðinga,  er að þá gaf Guð gaf þeim boðorðin 10.  Þau hafa kristnir menn tekið í arf eins og margt fleira. Þetta er svo sannarlega eitthvað til að halda upp á. Það mætti t.d. velja út boðorð og fagna þeim sérstaklega og þakka fyrir þau.  Væri ekki full þörf að hnykkja á tíunda boðorðinu sem varar við/bannar græðgi.

Frásagan af því sem gerðist á hinni fyrstu hvítasunnuhátíð er örstutt. Þegar ég les hana sé ég að undrið sem átti sér stað fjallar frekar um að hlusta en tala. Þennan dag var margt fólk frá „öllum   löndum undir himninum“  í Jerúsalem. Þegar undrið varð segir: „Þeim brá mjög við því hver og einn heyrði þá mæla á eigin tungu.“ Líklega táknar þessi saga að kristnin ætta að verða sameiginlegt tungumál allra manna.

Fyrsta fréttin sem ég heyrði í morgun var um voðaverkin í London. Það vantar svo sannarlega mikið á að þjóðir heimsins skilji hver aðra. Væri ekki ráð að hlusta betur?

Já það er svo sannarlega þess virði að nota rauðu dagana á almanakinu til að ígrunda.

Myndin er af Babelsturninum eftir Pieter Brugel eldri (f.1525).