Ýmislegt um risafurur og tímann:

Sumarið hefur verið ódrjúgt til bóklestrar, ég veit ekki hversvegna en bækur hafa ekki kallað á mig. Þær hafa a.m.k. ekki verið háværar. Hef verið að takast á við að lesa Illsku eftir Eirík Örn Norðdahl. Sú bók er ekki beinlínis góð koddalesning (rúmt kíló) og svo er efnið heldur engin léttavara. Auk þess ól ég á efasemdum um efnistök bókarinnar. Meira um það seinna því ég gerði hlé á lestrinum til að undirbúa mig fyrir fyrsta bókakvöld ,,lestrarfélagsins"  sem verður á morgun.

Við höfðum ákveðið að lesa tvær bækur eftir Jón Kalmann, Ýmislegt um risafurur og tímann og Snarkið í stjörnunum. Þá síðari hafði ég lesið og þarf bara að rifja upp. Bókina um Risafurur og tímann, hafði farið ólesin upp í hillu. Ég veit ekki hvers vegna.

Það var svo sannarlega léttir að skipta Illsku út fyrir Risafururnar, hún er léttari í hendi og frásögnin bókstaflega svífur.  Þetta er saga frá hugarheimi 10 ára drengs sem fer í heimsókn til afa síns og ömmu í Stavanger en þræðir í frásögninni liggja bæði inn í framtíð og fortíð. Stundum er hægt að lesa textann eins og ljóð. Þótt frásögnin hoppi eins og síkvikur hugur, myndar hún heild og segir sögu. Þetta er saga um fólk, örlög. En það er þannig með þetta fólk, eins og fólkið í lífinu, að maður fær aldrei að vita allt um það og það kannski eins gott að gera sér grein fyrir því. 

Drengurinn í þessari bók lifir í frjóum hugarheimi sem hann skapar jafnóðum. Þar dvelja með honum ýmsar persónur sem hann velur sér og sumar eru ekki af þessum heimi heldur úr bókum. Bítlarnir gera innrás og svo eru persónurnar sem hann kynnist á mörkum þess mannlega og ævintýralega. 

 Þessi bók kom út 2001 og kannski hefði verið öðru vísi að lesa hana þá, það er svo mikill hraði á öllu og mér finnst vera einhver krafa á mig að lesa bækur jafnóðum og þær koma út. Þess vegna fresta ég því oftast. Bókin minnti mig á aðra bók sem ég las um leið og hún kom út. Populär musik i Vittula eftir Mikael Niemi. Það er einhvers konar klökkvi sem einkennir þessar bækur, maður uppgötvar að tíminn stendur ekki kyrr og maður syrgir. 

Ég man eftir þessari hugsun frá sjálfri mér þegar ég var barn en ég var reyndar mun jarðbundnari en drengirnir sem Jón Kalmann og Mikael Niemi lýsa. Líklega hef ég verið líkara Hjalta litla í bókum Stefáns Jónssonar. Af hverju voru bækur Stefáns flokkaðar sem barnabækur? Eiginlega er Ýmislegt um risafurur og tímann barnabók.