Mýsnar héldu áfram að vera daprar

Í gær las ég grein í Fréttablaðeiðinu eftir Teit Guðmundsson lækni. Hún fjallaði um þunglyndi og að nú hefðu komið fram kenningar í Bandaríkjunum sem virtust kollvarpa þeim hugmyndum sem hefðbundið meðferðarmódel byggir á. Þessi kenning gerir ráð fyrir að skortur á boðefninu seratoni valdi depurð. Reyndar kom fram síðar í greininni að rannsóknin sem byggt er á hefur einungis verið reynd í músum. Ég hafði af þessu allmiklar áhyggjur því ég veit hversu alvarlegur sjúkdómurin er og það væri hörmulegt ef allt það fólk sem nú reiðir sig á þá líkn sem meðöl þó veita þeim, stæði á köldum klaka  Satt að segja létti mér við að heyra um mýsnar. Því ég þykist þess fullviss að læknar eigi eftir að spyrja sjúklinga sína um álit þeirra sjálfra á eigin líðan.

Við lestur greinarinnar rifjaðist upp saga frá námsárum mínum í Uppsölum. Ég nam þar uppeldisfræði en þar sem uppeldisfræði og sálarfræði  tengjast voru ýmsir fyrirlestrar sameiginlegir. Eitt sinn sátum við fyrirlestur hjá sálfræðingi sem fjallaði um kenningagrunn sálfræðinnar út frá atferliskenningum.  Hann sagði að þar sem atferli mannsins væri svo flókið væri stundum erfitt að stilla upp rannsókn sem væri fullkomlega vísindaleg. Því væri oft farin sú leið að brjóta atferlið niður í smáar einingar eða gera tilraunir á dýrum. 

 Og svo kom það sem mér fannst svo skemmtilegt að ég man enn einmitt þennan fyrirlestur.

Hann sagði:Lengst var seilst í þessa veru í sálfræðideildinni í Uppsölum, þegar tveir sálfræðingar skrifuðu  lokaritgerðir um viðbrögð ánamaðka við ljósi. 

En burt séð frá þessum útúrdúr vona ég að Teitur eigi eftir að segja okkur meira um meðferð  þeirra sem þjást af þunglyndi. Pistlarnir hans eru góðir. 

Athugasemdir

[Harpa Hreinsdóttir (IP-tala skráð) 3.9.2014 kl. 11:40]

Það hefur verið vitað í hátt í áratug að serotonin-kenningin heldur ekki vatni. Um þá vitleysu hefur verið skrifaður mýgrútur greina í alls kyns vísindatímarit, þ.á.m. vísindatímarit geðlækna. Ég veit ekki af hverju íslenskir geðlæknar halda áfram að ávísa lyfjum sem virka á serótónínhemla í heila, annað hvort fylgjast þeir ekkert með í sínu fagi eða vilja gjarna styðja risa-lyfjafyrirtæki. (Sama gildir um lyf sem verka á noradrenalín-hemla og melantonín-hemla). Það er ekki bara ein tilraun varðandi serotónín sem hefur verið gerð á músum heldur margar - oft er notað svokallað sundpróf til að tékka á hvort lyfin virki eitthvað á meintar þunglyndar mýs. Með yfirferð yfir rannsóknir lyfjafyrirtækja á þeirra eigin lyfjum (altso öllum rannsóknum, ekki bara þær sem lyfjafyrirtækin kusu að birta) hefur komið rækilega í ljós að virkni þunglyndislyfja á þunglyndi er engin, nema í litlum hópi allra þunglyndustu þar sem mæling virkni skríður yfir klínísk mörk. Þetta hefur verið vitað frá því árið 2008, og af þeim stærðfræðingum, sálfræðingum og geðlæknum sem hafa farið yfir rannsóknirnar er Irvin Kirch frægastur.

Pistlar Teits eru yfirleitt allt í lagi. Þessi pistill er lélegur enda veit hann sennilega ekkert um efnið.