Veiðimennirnir: Jussi Adler- Olsen

Ég var dálítið óviss um hvort ég ætti að birta þetta bókablogg því ég gafst næstum upp á því sjálf eins og bókinni sem ég var að skrifa um. En ég læt það samt fara úr því að ég var á annað borð búin.

Eftir að hafa lesið Markoeffektinn sem er síðasta bók höfundar um lögreglumanninn Carl og samstarfmenn hans á deild Q, ákvað ég að lesa fyrri bók eða bækur til að skilja betur vinnubrögð og samskipti fólksins á þessum vinnustað. Fyrir valinu varð Veiðimennirnir sem kom út í Danmörku 2008, bókin var til á heimilinu. Lesturinn sóttist mér heldur seint vegna þess að ég hafði of lítinn tíma, það var slæmt því slíkar bækur þarf maður helst að hespa af á sem stystum tíma. Þannig nýtur maður best spennunnar.  

Þessi bók fjallar um glæpaklíku. Sagt er frá nemendum í fínum heimavistarskóla fyrir börn ríkra foreldra. Þau hafa unun að fara út fyrir öll leyfileg mörk og eru full af illsku og kvalalosta. Þetta sameinar þau. Síðar halda þau hópinn og þau komast áfram í samfélaginu, flest. Í miðju frásagnarinnar er eina stúlkan í hópnum. Hún lendir upp á kant við félaga sína og endar sem utangarðskona. Hún er auk þess ekki heil á geðsmunum og hyggur á hefndir. Og henni tekst. Það gengur mikið á í þessari bók.

Það sem gerir hana sérstaka er að er að líferni auðmannanna og ástandið í samfélaginu minnir um margt á stöðuna hér fyrir hrun, enda er bókin skrifuð 2008. Glæpamennirnir eru ekki bara spilltir þeir eru siðblindir. En Carl er bara venjuleg glæpasögulögga, óstöðugur í rásinni, í vandræðum í ástamálum, pirraður og upptekinn af sjálfum sér. Ég held ég lesi ekki fleiri bækur um hann bili. Ég var bara að reyna að skilja hvers vegna þessar bækur eru svo vinsælar. Og skil það ekki.