Píramítar Reykvíkinga

Þetta er forljótt fyrirbæri sagði maðurinn sem ég fékk til að smella af mér mynd við aðra nýju brúna yfir Elliðaárnar. Hann smellti nú samt og svo töluðum við svolítið um brýrnar.

 

 Við vorum ósammála en samtalið gekk samt vel. Hann sagði að hafa haldið að þessir þríhyrningar væru til bráðabirgða meðan verið væri að steypa og síðar yrðu  þeir teknir niður. Ég sagði honum að ég vissi ekki enn hvort mér þætti þetta fallegt, þetta væri einhvern veginn meira skemmtilegt og glaðlegt. Bæði vorum við þó sammála um að hér eftir yrði þetta eitt  af því sem litið yrði á sem eittt af einkennum, táknum Reykjavíkur.

Ég hef fylgst með þessum framkvæmdum í allt  sumar því þær eru á einni af uppáhalds skokkleiðum mínum Álfheimar - Grafarvogur, ótrúlega falleg leið. Með tilkomu nýju brúnna verður þessi leið enn skemmtilegri. Það er merkilegt að upplifa það á gamals aldri að kynnast nýrri og fallegri Reykjavík. Ég hafði nefnilega aldrei skokkað í Reykjavík (nema í keppnum...ha ha) fyrr en eftir sjötugt. Ég byrjaði skokkferil minn í Borgarnesi og kynntist þar af leiðandi nýjum Borgarfirði.

Það er langt síðan og nú bý ég í henni Reykjavík. Eftir að ég hóf að skokka og hjóla  fór mér allt í einu að finnast Reykjavík bara falleg. Þetta er rétt eins og með Húnavatnsýslurnar. Um árabil vissi ég ekki um ljótara landslag. Á ferðum mínum til eða frá heimaslóðunum fyrir austan, andaði ég léttar þegar ég var komin í gegn. Mér fannst leiðin löng og tilbreytingarlaus. Þannig var þetta þangað til ég átti erindi út af þjóðveginum, gegnumakstrinum. Leið mín lá í Vesturhóp. Þvílík  fegurð og þvílík dásemd. Ég lærði af þessu. Síðan hef ég hætt að hugsa um leiðir sem gegnumakstur, ég leitast í hverri ferð við að uppgötva eitthvað nýtt sem fræðir mig eða gleður.

Ég held að brýrnar yfir Elliðaár séu það merkilegast sem hefur verið byggt í Reykjavík síðan Harpan reis. En þær eiga eflaust eftir að verða umdeildar.