Þórhildur Þorleifsdóttir er uppáhalds leikstjórinn minn

Mikið afskaplega er gaman að fara í leikhús þegar vel tekst til. Í gær fór ég í Þjóðleikhúsið og vissi ekki á hverju ég átti von, er með fasta miða og það var ákveðið fyrir mig hvaða sýningar eru valdar. Ég vissi þó að ég var að fara á gamanleikrit. Ég var dálítið uggandi af því ég hlæ ekki að hverju sem er. En þegar ég vissi að Þórhildur Þórleifsdóttir myndi sjá um leikstjórnina var ég alveg róleg, ég er búin að sjá margar leiksýningar sem hún hefur stýrt og hún hefur aldrei brugðist mér.

Leikritið TVEGGJA ÞJÓNN á sér nokkra sögu. Það var fyrst flutt 1746 á Ítalíu og flokkast undir það sem kallast Commedia dell´arte en það hefur verið umskrifað mörgum sinnum síðan. Söguþráðurinn er glundroði, misskilningur á misskilning ofan og yfirgengilegir og oft klúrir aulabrandarar. Þetta hljómar kannski ekki sem spennandi og alls ekki fyrir mig en ég hló allan tímann.

Við eigum svo flinka og skemmtilega leikara og þeir fóru á kostum. Leiksviðið var afar hugvitsamlegt og auðvelduðu listafólkinu að skapa óborganlegt kaos. Síðast en ekki sístir voru tónlistarmennirnir, þeir fóru á kostum og það var STUÐ í salnum. Mér fannst alveg sérstaklega gaman að sjá KK í sínu hlutverki, með hárkollu og uppáklæddur í fölbleikum jakka. Hann minnti mig á hinn óviðjafnanlega Tage Danielsson sem ég hafði sérstakt dálæti á og mér hlýnaði um hjartaræturnar. 

Það er ekkert hægt að gera nema hrósa og dást að þessu leikhúsverki en mín alvarlega innri kona spyr uppáþrengjandi, "og hvaða lærdóm dregur þú svo af þessu verki". Og ég svara henni, "það gefur mér en eitt nýtt sjónarhorn til að skoða lífið".