Bernskubók Sigurðar Pálssonar er áreiðanlega skrifuð handa mér

 

Sigurður Pálsson er gott skáld og hann batnar stöðugt. Ég var að ljúka við að lesa bók hans um minnið og bernskuna, BERNSKUBÓK kallar hann hana. Hún er dásamleg og ég finn til söknuðar yfir að hún skuli ekki vera lengri. Langar eiginlega ekki að lesa neitt annað.

Ég hef alltaf verið hrifin af ljóðum Sigurðar og fannst bók hans um unglinginn, Bernskubók sem var verðlaunuð ágæt. Þessi er enn betri og ég set hana í flokk með bók Jakobínu Sigurðardóttur ÚR BARNDÓMI sem mér finnst vera meistaraverk. Það er rannsóknarefni af hverju það hefur svo lítið verið gert með þá bók. Gallinn við íslenska bókmenntaumræðu, sem einkum á sér stað í jólabókaflóðinu svonefnda, er að það er ekki gert upp á milli góðra, meðalgóðra og slæmra bóka. Öllu, eða næstum öllu er hrósað. Og svo þegar loksins kemur framúrskarandi bók fer hún e,t.v. framhjá þeim sem atvinnu hafa af því að fjalla um bókmenntir. Þetta var útúrdúr.

Sigurður leggur á það áherslu í bók sinni að hann sé ekki að skrifa ævisögu, heldur miklu frekar um hvernig hvernig minnið skapar minningar og manninn. Eða öfugt? Og eða hvort tveggja. Þetta stöðuga samspil. Og er bókin náttúrlega heilmikið um tunguna, menninguna, náttúruna og mennskuna. Mér fannst kaflinn um stabbann í hlöðunni og stálið hrærandi. Kannski af því ég skildi hana svo vel. En bókin er auðvitað ekki bara um þetta, hún er líka svona nokkrskonar sólskinssaga drengs sem elst upp við gott atlæti og friðsemd í fallegri sveit fyrir norðan. Sveit sem einu sinni var því það er eins með sveitina eins og vatnið, maður getur aldrei stigið tvisvar í sama lækinn. En er ekki leiðinlegt að lesa um svona hamingju? Þarf ekki grimm örlög, harm, ofbeldi og glæpi í bók til að hún verði spennandi? En einhvern veginn tekst Sigurði þetta, fjölskyldan á Skinnastað á hug manns allan meðan á lestrinum stendur og landslagið. 

Það er skemmtileg tilviljum að einmitt nú í sumar hef ég ásamt góðum vinum gert áætlun um að ferðast um þessar slóðir. Reyndar stóð sú ferð til löngu áður en þessi bók kom út en nú veit ég að það verður enn meira gaman. Þær eru nokkrar bækurnar sem ég verð að hafa með mér og ég vona að við fáum a.m.k. einn rigningardag. Þá ætla ég að draga fram Bernskubókina og heimsækja Skinnastaðafólkið fyrir meira en 60 árum. Stíga tvisvar í sama lækinn