Dauðinn og hvunndagurinn

 

Eins og ég hef áður greint frá, ræðst bókalestur minn oft af tilviljunum og það virðist stundum sem aðrir en ég ráði því hvað ég les hverju sinni. En þannig er þetta auðvitað ekki því það er endanlega ég sjálf sem tek ákvörðunina.

Ein af þeim bókum sem vinkona mín færði mér frá útlöndum til að hvetja mig áfram við þýskunámið, heitir ALICE og er eftir Judith Hermann. Vinkona mín valdi hana af því þetta er saga úr nútímanum sem fær góðar umsagnir þar ytra. Mér leist ekkert á bókina til að byrja með. Þetta eru 5 sjálfstæðar smásögur sem fjalla allar um hvernig dauðinn mætir konunni Alice í hvunndeginum. Þær enda allar á láti vinar, frænda eða einhvers sem tengist konunni Alice. Við fáum einungis að sjá inn í líf Alicar við þessar aðstæður, á þeim augnablikum sem í raun helgast dauðanum. Við fáum heldur ekki að vita nema takmarkað um Alice líf hennar og hvernig hún tengdist fólkinu sem er með henni á þessum alvörustundum dauðans. Þetta pirraði mig talsvert í byrjun en eftir lestur bókarinnar gerði ég mér grein fyrir að ef ég hefði haft heildstæða mynd af Alice og lífi hennar þá hefði ég verið að lesa allt aðra bók. Með því að einblína á þessi augnablik dauðans og biðinni eftir dauðanum er sjóninni beint að dauðanum í hvunndeginum, hvernig allt heldur áfram og breytist ekki en er þó um leið allt annað og ólíkt, skynjunin á umhverfinu verður næmari og skilningarvitin skarpari.

Bókin var létt aflestrar ef horft er til málfarsins en efnið var óneitanlega þannig að það tók á mig að lesa bókina en ég sé ekki eftir því. Ég kann vinkonu minni hinar bestu þakkir fyrir að færa mér hana.