Lífið er dásamlegt meðan það finnast enn góðar bækur til að lesa

Ég var að ljúka við að lesa alveg undursamlega bók, hún var ekki bara gáfuleg, heldur líka skemmtileg, ísmeygileg og stundum pínleg. Allan tímann beið ég spennt, hvað kemur næst, það kitlaði í magann og gleðin kraumaði einhvers staðar undir niðri. Hverju finnur hann upp á næst? Og þó gerðist kannski hreint ekki neitt. Sagan var ekki knúin áfram af einhvers konar atburðarás heldur af einhvers konar hugarleiftrum sem fæddu af sér minningar sem áttu kannski ekki svo mikið sameiginleg í tíma og rúmi. Ég er að tala um minningabók Torgny Lindgrens, Minnen, en ég las bókina á sænsku en hún verður vonandi þýdd svo fleiri fái að njóta hennar. Hún hefst á tilvitnun í Játningar heilags Ágústínusar:

Minnið er nokkurs konar magi fyrir hugsunina,

fyrrum hamingja,og gleðin og sorgin

líkist þráum eða súrum mat-

það sem skal varðveitast af minninu hafnar allt í einhvers konar maga,

maturinn geymist en ekki braggæðin.

Kannski er það fíflalegt að segja að það sé eitthvað líkt með maga og minni.

En gerólík eru þau ekki. 

Lauslega þýtt af mér

Ég hef lengi haft dálæti á Torgny Lindgren því hann minnir mig einhvern veginn á fólkið mitt að fyrir austan. Og auðvitað getur það verið líkt með sveitafólkinu í Breiðdal og í Vesterbotten. En oftast finnst mér hann vera að skrifa um mig, fyrir mig eða til mín. En þannig eru allar góðar sögur og góð ljóð. Yfirleitt hef ég minna gaman af bókum sem mér finnst vera skrifuð fyrir einhverja aðra en mig. En sem sagt, orðin ná svo skammt þegar kemur að því að tjá það sem manni finnst mikilvægt eða er manni kært. Þess vegna er svo gott að skáldin sem hafa orðin á valdi sínu geri það fyrir mann. Og Torgny Lindgren hefur orðin á valdi sínu.