Glíman við Mammon og Guð

Nýlega las ég grein http://www.smugan.is/pistlar/fastir-pennar/nr/4243

sem tengist umræðunni um trúfrelsi og meintri einokun kirkjunnar á því að innræta börnum landsins trú. Greinin er eftir Árna Bergmann fyrrverandi ritstjóra og hún er að sjálfsögðu vel skrifuð, því Árni er góður penni. En ég ekki sammála Árna enda þarf ekki að vera sammála um það snúast skoðanaskipti. Hann segir: Prestar og kristni hafa ekki skaðað þetta samfélag. Siðmennt og vantrúaðir ekki heldur. Það er í sárum eftir ofsatrú á gamlan skratta sem eitt sinn var kallaður Mammon og taldi mönnum trú um að græðgi væri góð. Það eru lítil meðmæli með stefnum og manneskjum að þær geri ekki ógagn. Þeim er beinlínis ætlað að gera gagn og í tilviki Þjóðkirkjunnar er talsverðu til kostað. Ég er sammála Árna varðandi skrattann Mammon og ráðaleysi okkar í baráttunni við hann. Ekki hefur þjóðkirkjunni tekist það en hún hefur þó reynt og gefið honum nafn.

En hvað er til ráða. Ég held að það sé engum til góðs að gera lítið úr þeirri umræðu og átökum sem eiga sér stað um hvar kennivald siðferðilegra viðfangsefna eigi að vera til húsa. Sagði ekki sjálfur Jesús Kristur að okkur bæri að gjalda keisaranum það sem keisarans er og Guði það sem Guðs er. Er hann ekki með þessum orðum að benda á aðskilnað trúarlegra og veraldlegra mála? En úr því þessi umræða er svona vel komin af stað væri þá ekki rétt að taka ærlega til á fleiri stöðum? Af hverju í ósköpunum er t.f. ekki fyrir löngu búið að afnema þann ósið að við setningu Alþingis sitji þingmenn og forseti undir ræðu prest í Dómkirkjunni og gangi síðan í prósessíu með geistlegum til þinghaldsins. Þetta er eins og aftan úr forneskju.

Mér finnst að allir sem virða trúfrelsi eigi að fagna þeirri umræðu sem fram fer. Í því felst að okkur ber að virða trú þeirra sem eru trúaðir og askoðanir hinna sem ekki enga trú hafa umfram þá að það sé okkar sjálfra að móta okkar siðferði og vera sjálfum okkur samkvæm.