Stríðsrekstur á Íslandi: Þú skalt ekki mann deyða

Stundum finnst mér að það sé alveg með ólíkindum hvað stjórnmálamenn halda að þeir komist upp með. En það er náttúrlega ekkert skrýtið ef tekið er mið af því hvernig þjóðin, við, ég og þú ræðum saman. Það vantar í umræðuna alla forgangsröðun, hvað er það sem skiptir máli. Gott dæmi um slíkt, er að nú höfum við um langt skeið mátt hlusta á misgóða umræðu um 7. boðorðið (þú skalt ekki stela) og  sömuleiðis misgóða en tilfinningaríka umræðu um 6. boðorðið (þú skalt ekki drýgja hór) en þegar kemur að 5. boðorðinu (þú skalt ekki mann deyða) fæ ég ekki betur séð en að stjórnmálamennirnir í landinu ræði um það eins og hvert annað útfærsluatrið í nauðsynlegri skriffinnsku. Ég vil engan veginn gera lítið úr skriffinnsku, hún er nauðsynleg.

 En staðsetning orrustuþota er alvörumál. Þær eru ekki leikföng og það ber heldur ekki að líta á þær sem atvinnuskapandi huggun til að rétta fólkinu í Reykjanesbæ. Fyrirgreiðsla við stríðsvélar er spurning um siðferðilega afstöðu. Þú skalt ekki mann deyða.

Nú vil ég taka það fram að ég er ekki trúuð kona. En ég er að sjálfsögð eins og flestir Íslendingar alin upp í kristnum sið. En þar sem ég er ekki trúuð og vil vera sjálfri mér samkvæm, hafna ég 1. boðorðinu en mér finnast hin góð og gild þótt auðvitað mætti lagfæra orðalagið með tilliti til nútímagilda. Ég vænti þess reyndar að konur kirkjunnar séu búnar að því en það skiptir ekki máli í sambandi við efni þessa pistils.

Ég man ekki til þess að ég hafi hugsað um hvaða boðorð mér þætti mikilvægast.  En veit engu að síður að óaðvitandi hefur það gerst að eitt boðorð stendur öðrum ofar. Það 5. boðorðið, þú skalt ekki mann deyða. Við sem höfum lengi barist fyrir herlausu Íslandi vitum hvað klukkan slær og látum ekki blekkja okkur með umræðu um