Útstæðir og innstæðir naflar

Þegar ég var lítil stúlka að alast upp í Breiðdalnum fór amma mín, Sigurbjörg Erlendsdóttir, með okkur börnin á bænum í berjamó upp með Gilsá í Norðurdal. Það vara mikið af berjum en þau rötuðu kannski ekki öll í berjabaukana. Það var heitt í veðri og þegar ömmu þótti nóg tínt for hún með okkur í buslubað í Gilsánni. Þetta var fyrir tíma sundfata í Breiðdal. Eftir buslið lágum við á bakkanum í sólinu og það var þá sem ég tók eftir að við vorum ekki öll með eins nafla. Naflar okkar barnanna stóðu eins og hálfkúlur út í loftið en nafli ömmu minnar sást ekki, þar sem naflinn átti að vera, var hola. Amma mín útskýrði fyrir okkur að svona væri þetta gjarnan hjá fullorðnu fólki sem væri komið með dálítinn maga sem sumir kölluðu ístru.

Þetta litla atvik rifjaðist upp fyrir mér þegar ég las fréttir um naflaskoðunarræðu Péturs Blöndals þótt hún snerti á engan hátt það mál. En kannski má samt leggja út af henni. Það er ekki nóg að rýna í sinn nafla (ef hann sést þá fyrir maganum), maður þarf einnig að þekkja annarra nafla og vita að naflarnir eru ekki allir eins.