Lífið að leysa: Alice Munro

Ég hafði heyrt um þessa konu löngu áður en til stóð að orða hana við Nóbelsverðlaunin. Ég á nefnilega góða að þegar kemur að kanadískum bókmenntum. En ég hafði ekki lesið eftir hana staf og ég veit hvers vegna. Og nú ætla ég að reyna að útskýra það. 

Mér finnst svo erfitt að lesa smásögur, þær reyna svo á mig. Því betri sem þær eru, því meir reyna þær á mig. Mér finnst að ég þurfi að vera vel upplögð og hafa gott næði og tíma til að hugsa um þær í næði eftir á. Það versta sem eg geri er að tala um þær á eftir. Og nú er ég að tala um bókina hennar Alice Munro, Lífið að leysa. 

Það var bókaklúbburinn sem valdi þessa bók og ég er þakklát. Þetta er góð bók, hver saga er heill heimur og mér fannst eins og ég mætti ekki blikka auga, þá missti ég af einhverju og þá hryndi hann. En það er ekki erfitt að halda sig að lestrinum, því einhvern veginn tekst höfundi að gera þessa kyrrlátu veröld svo spennandi að hvað eftir annað tók ég eftir því að ég hélt niðri í öndinni. 

Alice Munro er fædd 1931 í Kanada. Hún elst upp í sveit og flestar þessar sögur hennar spegla tíma eftirstríðsáranna. Þetta eru ekki sögur mikilla átaka, að minnsta kosti ekki á yfirborðinu. Hver um sig lýsir þó heilli ævi. Allar þessar sögur hreyfa við tilfinningum og sumar láta mann ekki í friði löngu eftir að maður er búin að lesa þær. Þær búa með manni og vitja manns jafnvel í draumum manns. 

En ég er fegin að ég skuli vera búin að lesa þessa bók. Hún er þýdd af Silju Aðalsteinsdóttur og ég er viss um að það er vel gert úr því textinn hafði slík áhrif á mig. Silja Skrifar líka stuttan eftirmála þar sem hún segir frá höfundinum. Ég vildi óska að ég hefði lesið þetta á undan sögunum. Og þó, kannski truflar umhugsun um höfundinn bara  textann sem hann lætur frá sér.

Á meðan ég las velti ég fyrir mér undarlegri afstöðu minni til smásagna. Því miður hefur hún ekki breyst.

Dalalíf: Guðrún frá Lundi: Okkar eiginn Dallas

Hef lokið við að hlusta á 1. bókina af fimm af Dalalífi. Bókaklúbburinn, sem einu sinni hét bílskúrsklúbburinn, ákvað þetta. Það hafði komið fram tillaga um að lesa eitthvað ,,ramm" íslenskt og þetta varð niðurstaðan. Bókin var ekki á lausu í bókasafninu nema sem hljóðbók og ég sló til. Níu og hálfur tími sagði bókabörðurinn um leið og hann rétti mér diskinn. Það hefur trúlega komið einhver tortryggnisvipur á mig þvi hann bætti við:,,Hún les mjög hægt".

Ég hafði að vísu lesið þessa bók áður, því þær voru allar til hjá Lestrarfélagi Breiðdæla. Fyrst barst þó orðrómurinn. Hún Valborg í Tungufelli er búin að lesa fyrstu tvær bækurnar og nú bíður hún spennt eftir hinum þrem sem eru hjá Valborgu á Randversstöðum. Það er aldeilis að þær hafa tíma. Þegar bækurnar komu til okkar í Þrastahlíð, voru þær greinilega búnar að koma við á mörgum bæjum, því þær voru svo illa farnar að þær höfðu verið settar í kjötpoka (grisju), til að hindra að þær færu alveg í sundur og til að ekki týndust úr þeim blöð. Mér finnst í minningunni að það sem eftir var af bandinu hafi verið grænt. 

Ég hellti mér í lesturinn og allir sem á annað borð lásu bækur, lásu Dalalíf. Þegar menn svo hittust í heimilum eða á mannamótum töluðu menn um Dalalíf. Allir áttu sér sínar uppáhaldspersónur og svo greindi menn á um aðalpersónuna Jón á Nautaflötum. Ég hef líklega verið 10 ára gömul og ekki komin með þroska til að skynja ómótstæðilegan þokka draumaprinsa, því mér fannst óskiljanlegt hvernig stúlkurnar í sveitinni létu hann fara með sig. 

Seinna, eftir að ég var flutt að heiman og heimsótti sveitina mína á tímum Dallasseríunnar, hlustaði ég á samtöl sem voru alveg í sama anda. J. R. og Jón á Nautaflötum voru líkir um margt!

En til dagsins í dag og Dalalífs á diski. Ég setti diskinn í diskaspilarann í eldhúsinu og nú hófst lesturinn. Fyrst var lesinn örstuttur inngangur svo tók kvenrödd við og kynnti okkur fyrir sveitinni fólkinu á Nautaflötum. Mikið afskaplega les þessi stúlka vel hugsaði ég og vissulega les hún hægt. En það hæfir efninu. Það var enginn asi á fólki á þessum tíma. Konan sem les, heitir Þórunn Hjartardóttir.  

Ég hlustaði einungis á söguna í eldhúsinu og aldrei nema að ég væri að gera húsverk. Þetta er eins góður mælikvarði eins og hvað annað á hvernig þú verð tímanum, hugsaði ég.

Það kom mér mest á óvart hvað ég mundi söguna. Persónur, bæjarnöfn og atburðarás var ljóslifandi eins og ég hefði búið þarna. Í þetta skipti tók ég þó trúlega meira eftir tungutaki höfundar og efnistökum. Guðrún er afburðagóður sögumaður og hún kann sína íslensku. Ég lagði við eyrun og dáðist að því hversu vel henni tókst til við að lýsa störfum, sem nú eru framandi. Ég sá fólkið fyrir mér og hugsaði, mikið er nú gott að þessi vitneskja týnist ekki alveg. 

Nú er ég sem sagt búin með 1. bindi og komin heim með bindi tvö. Það er verst að ég man það allt of vel.

Líklega passar 2. bindið ágætlega fyrir jólaundirbúninginn. Ég hef aldrei tekið tímann á honum, en er ekki 16 klukkutimar og 50 mínútur nærri lagi?

Nóvembermyrkur: Þórðarsaga hreðu: Afsögn ráðherra

Hef setið við lestur Þórðarsögu hreðu í dimmum nóvembermánuði og fylgst með framvindu lekamálsins svokallaða. Þetta mál sem verður prófsteinn á hvort við búum í lýðræðissamfélagi með heilbrigða stjórnsýslu. 

Ástæðan fyrir því að ég datt inn í Þórðarsögu hreðu, var að ég hafði hlustað á fyrirlestur hjá Elisabeth Ida Ward, þar sem hún skoðar Þórðarsögu hreðu með tilliti til kenninga (Place versus space) hvernig menn sáu landið fyrir tíma landakorta. Elisabeth er hrífandi fyrirlesari. Þórðarsaga hreðu er ekki ofarlega í virðingarstiga Íslendingasagna. Hún fjallar um kappann Þórð hreðu sem kemur tiltölulega seint út til Íslands eftir að bróðir hans Klyppur hafði unnið sér það til óhelgis að vega Sigurð slefu Gunnhildarson og verið veginn sjálfur í kjölfarið.

Þórður kemur skipi sínu í Miðfjörð, en þar stendur veldi Miðfjarðar-Skeggja. Land er þá fullnumið. 

Þessi saga er skrýtin. Þórður er ofurhetja, hann ber af öðrum mönnum og fer létt með að kljúfa menn í herðar niður eða í tvenn eftir því sem við á.  Hann tjáir sig með dróttkvæðum vísum og er famúrskarandi húsa- og skipasmiður. Höfundur sögunnar segir þó lítið frá smíðum hans en fjallar því ýtarlegar um bardagana, sem eru margir. Þórður er syndur sem selur og er hetjuskap hans best líst þegar hann bjargar fólki fólki úr ísköldum sjó innan um klakahröngl. Það er reyndar lítið sagt frá lífi og búskaparháttum Þórðar sem ekki tengjast bardögum. Veröldin er merkilega tóm, rétt eins og veröldin í ofurhetjaleikjaheimi barnanna. Það eru einungis dróttkvæðu vísurnar sem ekki passa inn miðað við daginn í dag. 

Meðan á lestrinum stóð dundu á mér fréttir af öðruvísi bardögum, þar sem tekist er á með orðum en ekki með vopnum. Stundum er orðræðan beitt ekki síður en vopnin.  Mikið er ég nú fegin að að vera ekki stödd á söguöld eða í heimi ofurhetja. Reyndar kemur fyrir eitt merkilegt minni í Þórðarsögu hreðu, sem gæti haft tilvísun inn í nútímann. Þar er sagt frá vopninu Sköfnungi (eign Miðfjarðar-Skeggja). Sköfnun segur er þeirrar náttúru, að sé honum brugðið (þ.e. tekið úr slíðrinu) verður ekki aftur snúið, það þarf að  höggva. Stundum held ég að sambærilegir hlutir eigi sér stað í orðræðu. 

Lærdomurinn sem draga má af Þórðarsögu er því þessi. Það ber að hyggja vel að því hvenær beitt vopn eru dregin úr slíðrum, en það getur vissulega verið nauðsynlegt. 

Þórðarsaga hreðu er  áhugaverð lesning, ég tapaði mér í heimi ofurhetja og gleymdi að skoða hana með tilliti til kenninga Elisabeth Idu Ward um kortlausa landnámsmenn. Svona getur lífið verið villugjarnt. Þar gilda engin kort,enn að minnsta kosti.

Árni Magnússon frá Geitastekk: Ferðasaga 1753 -1797

Maðurinn minn hafði stungið bók Árna Magnússonar frá Geitastekk niður í tösku hjá sér fyrir Berlínarferð okkar. Þetta varð lesning mín í Berlín þessa viku. Ég hafði aldrei heyrt á bókina minnst og varð forvitin. Ætlaði fyrst bara að sjá hvað hér væri ferðinni en varð furðu lostin. Þvílík ævintýrabók. 

Bókin kom út á Íslandi (Bókaútgáfa Heimdallar) 1945 en hafði áður komið út í Danmörku 1918, í þýðingu Páls Eggerts Ólasonar. En, takið nú eftir, sagan er skrifuð af Árna sjálfum þegar hann er kominn á áttræðisaldur en hann er fæddur 1726 ( að því talið er). Þetta er ekki æfisaga og margt er óljóst um þennan mann.  Björn K. Þórólfsson skrifar formála að bókinni og setur m.a. fram n.k. tímatal út frá heimildum sem hann hefur aflað sér.

Þetta er sem sagt ferðasaga, sem virðist mestmegnis vera skráð eftir minni. Og þetta var nú ekki neitt smáferðalag. 

Ungur bóndi og tveggja barna faðir tekur sig upp frá bústörfum og siglir til Kapmannahafnar (með viðkomu í Noregi). Eftir að hafa, eftir því sem mér skildist verið í byggingarvinnu í Danmörku fer hann til þriggja ára dvalar á Grænlandi. Hann segir frá ferðum til fjarlægra landa og lýsir bæði hverdagslegum og ævintýralegum hlutum. Hann segir frá vinnu sinni og hernaði og rekur jafnvel í smáatriðum hvernig norsk húsmóðir eldar mjólkurgraut. Það merkilega við þessa bók er, að ég lesandinn þekki ekki þennan mann og veit ekki hvað honum gekk til að fara í þetta ferðalag. Ég vonast til að þetta skýrist við lesturinn og les áfram í gegnum þennan undarlega, oft illskiljanlega texta. Og svo hættir textinn allt í einu þar sem hann er að ségja frá brúðkaupi. 

En mér tókst ekki að finna út af hverju Árni lagði í þetta ferðalag, þó er hann opinskár um sjálfan sig. Hann ræðir reyndar hvað eftir annað um að hann búi yfir sorg og að  viðkvæmnis- og samviskumál íþyngi huga hans en hann vill það engum segja. Nú magnast forvitnin enn. Björn Karel segir í formála að hann hafi skömmu fyrir för eignast hórbarn en hann veit ekki hvort kona Árna er lífs eða liðin. Litla stúlkan, hórbarnið, lifði skammt og yngra barni sínu kemur hann fyrir hjá skyldfólki. Ef ég væri glæpasöguhöfundur myndi ég leita að glæp í þessari sögu. 

Gamli maðurinn sem skráði söguna fyrir fólkið sitt vestur í Dölum hafði frá mörgu að segja og hann vissi það tæpast sjálfur hversu merkileg ævintýri hans voru. 

Það voru trúlega ekki margir Íslendingarnir sem höfðu bæði verið mynstraðir i her Danakonungs og her Katrínar miklu. Og líklega hafði enginn Íslendingur áður farið til Kína. 

Formálahöfundur er líka að reyna að ráða í ástæður þessa flækings á manninum og getur sér þess til að hann hafi verið í leit að hamingu eða í leit að sjálfum sér. Björn segir jafnframt að hann hafi aldrei verið nær þessum markmiðum en þegar hann var barnakennari á Jótlandi í 17 ár. 

Já þessi bók er spennandi ráðgáta. Af hverju hafði enginn sagt mér frá henni? 

 

Er ekki múrinn allsstaðar?

Það var vel þegin framlenging á Berlínarferðinni að hlusta á viðtal Sigurlaugar Jónasdóttur við Ágúst Þór Árnason í Rúv í morgun. Ég hafði verið í Berlín í  viku og þar fór mikið fyrir umræðu um tíma Múrsins. 

Þegar spyrjandi Rúv spurði viðmælanda sinn "Er ekki Múrinn allstaðar", var ég næsta viss um að nú stæði til að draga lærdóm af þessari merkilegu reynslu. Leggja út af því hvnig múrar eru notaðir til að verja óréttlátt samfélag og og beita kúgun. Ég hélt að viðmælandi myndi grípa spurninguna á lofti og ræða um múrana í Ísrael.

Fyrsta fréttin sem ég heyrði þegar ég kom heim til Íslands var um, að Ísrel hefði ekki verið dæmt fyrir morð á 9 tyrkneskum aðgerðasinnum (einkennielegt orð) um borð í skipinu Mavi Marmara 2010 sem ætluðu færa fólkinu á Gaza nauðþurftir og rjúfa með því herkví Ísrelsmanna. Fatou Bensouda aðalsaksóknara stríðsglæpadómstólsins fannst þetta mál of smátt mál til að dæma í því. Ég velti því ósjálfrátt fyrir mér hvort sama hefði gilt ef aðgerðarsinnarnir hefðu verið t.d. Norðmenn eða Frakkar. 

Alþjóðasamfélagið sem svo oft er talað um hefur verið alveg ótrúlega þolinmótt þegar kemur að háttalagi (lesist, glæpum) Ísraeelsmanna. Annað var uppi á teningnum þegar kom að Múrnum í Berlín, enda hefur vöktun alþjóðasamfélagsins eflaust flýtt fyrir falli hans. Það er gott. Nú get ég ekkert sagt um hvort þessi niðurstaða saksóknarans sé eðlileg eður ei en ég fæ alltof oft á tilfinninguna að það sé ekki lögfræðin sem ráði niðurstöðum dóma heldur eitthvað allt annað

En aftur að viðtalinu um fall Múrsins sem fjallað var um í morgunútvarpinu. Viðtalið var í sjálfu sér gott, það var bara ég sem hleypti af stað væntingum um annað og öðruvísi viðtal. Líklega voru þessar væntingar tilkomnar vegna áhrifa frá Berlín og hugleiðingum sem hófust þar. Ég hugsaði stöðugt stöðugt, gætum við ekki lært eitthvað af þessu?

 

 

 

Stúlkan sem át brauðið mitt

Við hjónin brugðum okkur til Berlínar en við höfum ekki farið út fyrir landsteinana um nokkurt skeið.  Maðurinn minn hefur ekki verið ferðafær, beið eftir viðgerð á hné. Nú er hann stálsleginn (bókstaflega) og við höldum upp á það. 

Í gær skoðuðum við Berliner Dom og gengum upp marga stiga til að komst út á kirkjuþakið til að geta séð yfir þessa glæsilegu borg. Eftir að hafa gengið jafn margar tröppur niður fengum við okkur kaffi á torginu fyrir utan kirkjuna. 

Í Berlín, þessari ríku borg, er fátæktin miklu nær okkur en á Íslandi. Sólin skein. Mikið er af betlurum á þessu svæði og þeir fara ólíkar leiðir til að höfða til gjafmildis vegfarenda. Stúlka, sem gaf sig út fyrir að vera heyrnarlaus og kannski var hún það, hafði verið að snöltra í kringum mig. Kannski fann hún á sér að ég var fyrrverandi sérkennari. Ég var búin að gefa henni smápening, smánarpening, en nú kom hún allt í einu hrifsaði til sín það sem var eftir af vöfflunni á disknum mínum. Ég sá að hún var svöng. Ég hafði reyndar ætlað að leyfa þessu. Ég fann til með þessari stúlku. 

Nú er það ekki svo að mér finnist ég bera ábyrgð á óréttlæti heimsins en það kemur illa við mig að sjá það nakið og nærri mér. Heima á Íslandi er það fjarlægara þrátt fyrir að blaðamenn og þáttastjórnendur taki viðtöl við fólk sem lýsir reynslu sinni.

Á Íslandi hefur aldrei neinn fátæklingur borðað matinn af diskinum fyrir framan mig. Á íslandi borða þeir ríku af diskum fátæklinganna og við látum þá  komast upp með það. 

Piparkökuhúsið: Carin Gerhardsen

 

Oft les ég bækur sem vinir mínir rétta að mér og segja ,,þú verður að lesa þetta". Í þetta skiptið var mér. ,,Þetta væri spennandi glæpasaga í anda Agöthu Christie. Ekki þessir drykkfelldu, geðstirðu lögreglumenn og bara lýsingar á venjulegu fólki", sagði vinkona mín.

Þetta er vissulega rétt hvað lögregluna varðar. Lögregluforinginn var  fjölskyldumaður um helgar og lét  sér annt um konu og börn. En fólkið í forgrunni glæpsins er ólíkt persónunum hennar Agötu, þetta er ruslaralýður. 

En það var ekki það versta við bókina heldur hitt að persónurnar og þar með mótífið var ótrúverðugt. Á móti kom að bókin var spennandi. 

 Það var mikil illska í þessari bók og lítið um notalegheit. Þá vil ég frekar lesa bækur þar sem þjónustu stúlkan kemur inn með morgunverðarbakkann og dregur frá gluggatjöldin í herberginu ,,mínu". 

Æ, þessir fátæklingar. 

Hér eftir mun ég bara lesa góðar bækur um sæmilega stætt fólk. 

 

 

Ég hefði betur sleppt því

Ég hef vanrækt stokkið upp á síðkastið og ég er ekki frá því að umræðan um hreyfingu sem vörn gegn þunglyndi hafi ýtt við mér. Allur er varinn góður og veðrið var dásamlegt. Hluti leiðarinnar sem ég hleyp oftast liggur meðfram Sæbrautinni. Útsýnið gleður augað og það gera líka mörg listaverk sem hefur verið komið fyrir á þessari leið. Satt best að segja læt ég oftast útsýnið nægja og vanræki listaverkin, ég er svo áköf í áreynslunni að ég gef mér ekki tíma, þótt ég sé þegar öðru vísi stendur á áhugakona um listir og menningu. Þó þekki ég öll þessi listaverk og veit hver hefur gert þau öll, nema eitt. Í dag í góða veðrinu ákvað ég með sjálfri mér að gera á þessu bragarbót, stoppa við þetta ver, gaumgæfa það og lesa áletrunina sem er á stöplinum. Allt frá Langholtsvegi niður að Snorrabraut gældi ég við þessa hugmynd og hlakkaði til þess að njóta hvíldarinnar og listarinnar samtímis. Það yrði mikil sæla.

Reyndar hélt ég að ég skildi þetta verk, hefði með tekið anda þess. Mér fannst það væri stílfærð mynd af penna og gekk út frá því að það væri reist ritlistinni til heiðurs, einhverjum skáldum og andans mönnum enda stendur það ekki fjarri Höfða, húsi skáldsins. 

En ég hefði betur ekki gert það. Því þegar ég las umsögnina á stöplinum komst ég að raun um að þetta er ekki penni, heldur líklega skutull og það er ekki til að heiðra skáld. Það er reist til að minnast farsæls og og árangursríks samstarfs BNA og Íslands, gefið hingað af hjónunum Cobb en hann var sendiherra á 50 ára afmæli hins formleg samstarfs (1941 - 1991).

Ég vildi að ég hefi ekki stoppað við minnismerkið. Það var fallegra eins og ég túlkaði það. Það var meira gaman að hugsa um skáldin í Reykjavík, ung og gömul og hugsa um Einar Benediktsson en hugsa um þessi oft óheillyndu samskipti. Það var skemmtilegra um skáldskap, heldur en að hugsa um hvernig þessi samskipti fólu í sér fyrstu svik stjórnvalda við eigin þjóð. Í mínum huga hefur þetta verið samstarf litað af spillingu, græðgi, blekkingum og valdníðslu. 

Í næsta skokki ætla ég að hvílast  við steinana hans Sigurðar Guðmundssonar. Þeir svíkja mig ekki.

Heiður: Elif Shafak. Að fræðast og nærast

Bækur eru búnar a.m.k. tvenns konar eiginleikum. Þær fræða mig um mig eða þær fræða mig um heiminn. Bókin sem ég var að ljúka við að lesa fræddi mig mikið um heim sem er mér framandi en mér fannst hún því miður ekki ná því að dýpka skilning minn á sjálfri mér. Kannski tala ég ekki nógu skýrt, en þegar ég get samsamað mig persónunum, finnst mér ég læra eitthvað um mig sjálfa. Oft fer þetta, að fræða og næra, saman. 

Bókin Heiður segir sögu fjölskyldu. Sögusviðið er fyrst afskekkt kúrdískt þorp, síðan Istanbúl og loks London. Pembe, sem er Kúrdi flyst með manni sínum og börnum til London. Börnin, tveir drengir og ein stúlka, ganga í enskan skóla og maðurinn fær vinnu. En maðurinn eyðir peningum sem hann vinnur sér inn í fjárhættuspil, hann verður ástfanginn af vafasömum kvenmanni og flyst að heiman. Konan fær vinnu á hárgreiðslustofu og kynnist vænum manni. En hlutirnir ganga ekki fyrir sér eins og hjá hverjum og einum Lundúnabúum. Fjölskyldan er fjötruð af siðum heimalandsins og það er ólíðandi að gift kona vinni utan heimilis og umgangist karlmann. Það varðar heiður fjölskyldunnar og fyrir það skal henni refsað. Í þessu tilviki tekur eldri sonurinn að sér hlutverk ,,böðulsins".

Höfundurinn, Elif Shafak, er mikill sögumaður, hún minnir mig helst á Einar Kárason. Saga er full af litlum sögum og hver og ein þeirra er full af smáatriðum sem skipta máli og í hún er held spennandi. Þrátt fyrir það var hún fyrst og fremst fræðandi, ég fann mig ekki í fólkinu í þessari bók. Það er ekki vegna þess að það lifir í framandi heimi, ég fann til með Önnu Kareninu og ég fann til með öllum Karamasóvbræðrunum. Ég fann meira að segja til með karlgaurnum, pabba þeirra en hann var óféti. Þetta fólk er þó allt fjarlægt mér í tíma og rúmi svo ég tali ekki um menningarlega.

Hvað um það, ég er ánægð með að hafa lesið þessa bók, hún er lipurlega skrifuð og fræðandi og það var gaman að ræða hana við stöllur mínar í bókaklúbbnum. Þær voru allar mjög ánægðar með hana.  En ég skil bækur með mínu hjarta en ekki annarra.

En til þess að enginn misskilningur verði af þessum skrifum mínum vil ég taka fram, úr því að ég dró Einar Kárason í þetta, þá vil ég upplýsa að ég hef oft fengið kökk í hálsinn þegar ég les bækurnar hans og fellt tár.

Karitas:Leikritið var betra en bókin

Sá Karitas í Þjóðleikhúsinu í s.l laugardag og var svolítið kvíðin. Og nú ætla ég að útskýra hvers vegna.

Ég held að það sé hægt að segja að bókin Karitas án titils, sé kvennasaga. Hún fjallar um konur á 20. öld í sögulegu ljósi. Fátæk ekkja tekur sig upp með börnin sín fimm, hún vill finna stað þar sem henni gefst færi á að ala þau upp og koma þeim til mennta. Það tekst, þau menntast öll til hefðbundinna karla- og kvennastarfa. Öll nema Karitas, dóttirin sem er miðdepill sögunnar er. Hún er sérstök. Hugur hennar stendur til lista og með hjálp efnaðrar velgjörðarkonu tekst henni að menntast líka. Hún lærir dráttlist og ætlar að helga sig listinni. En þá kynnist hún ástinni. 

Þegar ég las  Karitas á sínum tíma, féll mér ekki bókin. Ég veit hver ástæðan var, mér fannst söguþráðurinn ósannfærandi og fólkið lifnaði ekki við. Mér þótti þetta miður því bókin fjallaði um efni sem mér var hugleikið, auk þess hrifust flestir vinir mínir af bókinni og mér leið hálfpartinn eins og svikara.

Því kom mér það mér þægilega á óvart í gær þegar ég sá leikgerð sögunnar að nú gekk allt upp. Persónurnar lifnuðu við og söguþráðurinn sem mér fannst áður ósannfærandi var eins og lífið sjálft. Þetta var frábær sýning, allt var hrífandi. Sviðið var listaverk, það var eins og ég tæki andköf þegar tjaldið var dregið frá, búningarnir voru fallegir og framsögn leikaranna á texta til fyrirmyndar. Það er langt síðan ég hef  farið í leikhús þar sem ég hef skilið hvert einasta orð. Leikhópurinn í heild var skemmtilega samstæður og skilaði vel sínu. Ég vil þó sérstaklega nefna leik Brynhildar Guðjónsdóttur sem bar upp sýninguna. Aðrir leikarar skiluðu vel sínu og vil ég þar nefna Ólafíu Hrönn sem lék hina traustu frænku í Öræfunum. Hún var eins og klettur en hún var um leið andinn sem lét allt blómstra.  Og svo var auðvitað gaman að horfa á ,,fallega manninn" Björn Hlyn Haraldsson, þó ég skildi hann ekki, skildi ég vel að listakonan yrði ástfangin af honum.

Þetta er góð sýning. Takk Harpa Arnardóttir leikstjóri og þið öll.