Gildran: Lilja Sigurðardóttir

Um sex vikna skeið hef ég eingöngu lesið glæpasögur. Það er jafn langur tími og ég hef verið að glíma við bakverk. Spennubækur lina verki og hafa reynst mér betri en nokkrar verkjapillur.

Eftir að hafa lesið Spor, Lilju Sigurðardóttur, ákvað ég að lesa nýjustu bók hennar, Gildruna, sem hefur fengið lof gagnrýnenda.

Fráskilin kona og móðir, Sonja, grípur til þess óyndisúrræðis að flytja eiturlyf milli landa til að bæta fjárhag sinn. Hún hefur látið fyrrverandi mannn sinn plata sig til að samþykkja að hann hafi forræði sonar þeirra, Tómasar 9 ára. Hann skammtar henni takmarkaða umgengni og hún saknar drengsins mikið. 

Hún kennir slæmum fjárhag um að það fór sem fór varðandi forræðismálið og bindur vonir við að peningarnir sem hún vinnur sér inn sem "burðardýr" geti hjálpað henni til að fá son sinn aftur.  

Inn í þetta ævintýri blandast ástarsaga hennar og Öglu, framsækinnar bankakonu, sem hefur efnast með klækjum en veit þó að það geti komist upp um hana. 

En það er önnur ástarsaga í gangi. Gamli tollvörðurinn, Bragi, þráir að hafa konuna sína heima, en hún dvelur á hjúkrunarheimili vegna þess að hún er komin með Alzheimer. Yfirmenn Braga ýta á hann að hætta að vinna og fara á eftirlaun. En Bragi hefur engan áhuga á að sitja einn í tómlegri íbúð. Hann er með önnur plön. Hann hefur tekið eftir hinni myndarlegu og vel klæddu Sonju, sem er mikið á ferðinni til útlanda. Hann bíður átekta. Hér æla ég að láta staðar numið að rekja efni sögunnar, til að spilla henni ekki fyrir lesendum mínum sem hafa ekki enn lesið bókina.

Þetta er lipurlega skrifuð spennusaga sem gerist í raunveruleika dagsins í dag, eða þannig. En hún var ekki nógu góð fyrir mig, af því ég trúi ekki orði af því sem er sagt. Galdurinn við að skrifa góða bók, er að tryggja að lesandinn trúi því meðan hann les, að svona hafi þetta verið. 

Hvaða heilvita kona myndi láta plata sig svona við skilnað. Þarf ekki  manneskja að vera ansi langt leidd til að ætla sér að redda fjárhagnum með svo áhættusamri "vinnu"? Á tímabili hélt ég Sonja hlyti að vera afar illa gefin og ósjálfstæð kona. Sú kenning gekk þó ekki upp þegar lýst var snilli hennar í burðardýrsstarfinu. Ástarævintýri kvennanna var ekki heldur sannfærandi. En ég veit ekki hvort glæpamennirnir eru trúverðugir, ég þekki svo lítið til í þeim bransa. 

Ég varð sem sagt fyrir vonbrigðum með þessa bók, sérstaklega miðað við það mikla lof sem hún hefur fengið. Ég þarf eitthvað sterkara, ég þarf að trúa á atburðarásina.

Sumar bækur með lygilegum glæpum og ótrúlegri atburðarás, verka á mig sem vönduð sagnfræði. Og er reyndar langt komin með eina slíka bók. Það er bók Þráins Bertelssonar, Dauðans óvissi tími. Hún hittir svo beint í mark að ég er verkjalaus af bakverkjum svo lengi ég les.

Meira um hana næst.