Biblíulestur í Berlín

Ég hef sett mér það fyrir sem verkefni að lesa Biblíuna á einu ári. Ég les 3-4 bls. á dag, það nægir, og ég læt ekkert trufla mig í að ná settu marki. Ég læt ekki einu sinni utanlandsferðir rugla áætlunina. En Biblían er engin léttavara. Sem betur fer er ég hætt að fara í Hornstrandaferðir með allt á bakinu en Biblían mín vegur1,7 kg. Hún hentar heldur ekki vel í utanlandsferðir, þessi eina taska sem maður má taka með sér er fljót að fyllast og verða of þung. Á árum áður þegar ég var að byrja að ferðast til útlanda held ég að Biblía hafi verið nokkurs konar staðalbúnaður í náttborðsskúffum á hótelherbergjum. Nú er þessu ekki til að dreifa lengur. Þess vegna fór ég á Borgarbókasafnið og fékk lánaða léttari Biblíu fyrir ferðalag mitt til Berlínar, meira en helmingi léttari. Sú bók er fyrir minn smekk með allt of smáu letri, af hverju eru bækur biblíunnar ekki gefnar út í þægilegum heftum til að taka með sér á ferðalögum. Þetta átti nú að vera grín en kannski ekki alvitlaust.

Í Berlín lauk ég við að lesa Esekíel, las alla Daníelsbók og byrjaði á Hóseabók. Það er mikil spenna í tveimur fyrr nefndu bókunum og talsverður óhugnaður þótt þær séu hvor með sínu móti. Esekíel er heilmikil sagnfræði en Daníelsbók minnir talsvert á 1001 nótt. Hóseabók er óskemmtileg, endalaus bölmóður um hórdóm og spillingu sem Guð verður að sjáfsögðu að tukta burt úr fólkinu/þjóðinni.

Það er satt að segja einhvern veginn ekki passandi að sitja á hótelherbergi í útlöndum og lesa Biblíuna. Það lá við að ég vildi fela hana fyrir konunni sem tók til hjá mér, ég var hrædd um að hún kæmi auga á hana og héldi að ég væri vitlaus eða ofsatrúarmanneskja. Ekki veit ég hvernig þeim líður sem lesa Kóraninn á ferðalögum en þeir eru sjálf sagt fjölmargir.

Þegar ég kom heim sá ég að lífleg umræðu var í gangi um stöðu þjóðkirkjunnar vegna atkvæðagreiðslunnar um stjórnarskráruppkastið. Ég hef reyndar fyrir löngu tekið afstöðu í því máli og Biblíulestur minn breytir þar litlu til eða frá. Ef eitthvað, þá hefur lesturinn styrkt mig í afstöðu minni um að það sé mikilvægt að standa vörð um réttinn til trúfrelsis og trúleysis.