Ég er hernaðarandstæðingur

Ég las í blaðinu í morgun haft eftir Helga P. að yngri félagar í Félagi eldri borgara hefðu stofnað það sem þeir kalla Gráa herinn. Ég hugsaði strax þá fór það, ég kemst ekki í þann her, ég  er sjálfsagt of gömul. En ég hugsaði ekki bara þetta, um leið var til samhliða hugsun. "Ég myndi hvort sem er aldrei ganga í félag með slíku nafni, ég er hernaðarandstæðingur".

Í framhaldi af þessum samhliða hugsunum þróaðist löng upprifjun á "baráttu" minni við stríð, stríð tungunnar og hugarfarsins. Það er nefnilega langt síðan ég tók eftir því hversu föst við sitjum í orðaforða og orðatiltæki ríghalda okkur við stríð/ stríðshugarfar. Við leiðum ekki einu sinni hugann að þessu. Kosningabarátta, verkalýðsbarátta, lífsbarátta. Og oft jákvæð fyrirbæri; Hjálpræðisher, Himneskir herskarar. Sonur minn stofnaði hljómsveit sem hét 5. herdeildin. Hún hún gaf út góða diska. 

Á sama tíma og við höldum að við tjáum okkur, mótast hugsunin af orðaforðanum. Þetta gerist ósjálfrátt. Við  höldum að við tjáum okkur sjálfstætt en orðin móta hugsunina. Þetta með gagnvirk áhrif máls og hugsunar er löngu sannað og ef ég væri að skrifa vísindalegt blogg myndu hér fylgja röð af tilvitnunum. Ég er búin að glíma við þetta lengi, hvernig get ég, getum við, forðast hernaðarhugsun. Hvar eru mörkin? Ég veit að nú eru margir þegar orðnir pirraðir og hugsa. Skiptir þetta einhverju máli? En orðin móta og það er mikilvægt að vera meðvitaður. Þegar ég var að ala upp börnin mín voru vopna-leikföng bannvara á heimilinu. En synir mínir þekktu mínar veiku hliðar, og spurðu. Hvað með söguna? Hefur þú ekki sjálf áhuga á Íslendingasögunum. Í framhaldi af þessu varð til reglan: Engin nútímastríðsleikföng. Bogi, heimatilbúið sverð og skjöldur var í lagi.

En ég stóð ekki í  þessu sýsli  ein (var næstum búin að skrifa barátta), maðurinn minn var (og er) friðarsinni og við vorum sammála um, að ef börnin vildu stríðsleiki, þá færist líka í því tækifærið til að ræða um stríð. Þetta urðu drengirnir að þola, dóttirin var alla tíð friðsöm. Enn í dag er ég við sama heygarðshornið. Er þetta nokkuð stríðsleikur segi ég áður en ég lána iPadinn. Nei, það eru bara vondu karlarnir sem mega vara sig er svarið.

Því eldri sem ég verð, því uppteknari verð ég af því að hugsa og breyta friðsamlega. Og orðin móta. Er ekki bara hægt að tala um keppni? Hljómar ekki vel að segja: Liðakeppni stjórnmálaflokkanna er að hefjast? 

Ég hef ekki lausnina á þessu frekar en mörgu öðru, en stöndum saman, verum friðsöm og upprætum spillingu. Þarna tókst mér að orða hugsun án stríðsorðaforða með því að sækja líkingu til garðyrkju.

Ræktum garðinn okkar og hugarfarið. 

Mynd: Ofurhetjur og kökufat