Egill Skallagrímsson allur

Hef rennt í gegnum Egilssögu en fjölmargt er þó enn ekki fullrannsakað af minni hálfu. Fljótlega eftir að ég hóf lesturinn festist ég við spurninguna:Hvað gekk höfundinum eiginlega til? Í fyrstu datt mér í hug, að hann hefði verið trúaður maður og að hann hefði viljað skapa persónu sem væri öðrum víti til varnaðar, fulltrúa dauðasyndanna sjö. Sú kenning gekk upp nema hvað varðaði munúðina. En kannski hefur mér yfirsést. 

Stundum fannst mér höfundurinn væri fyrst og fremst að skemmta sjálfum sér, frásögnin er oft grótesk. Það er ekki beinlínis hetjulegt að æla yfir fólk, krækja út augun eða bíta það á háls. 

Það er sjálfsagt heldur engin tilviljun að réttlætismál Egils,að heimta arf konu sinnar stangast alveg á við ,,réttlætismál" Þórólfs föðurbróður hans að hindra Hildíriðarsyni að frá að fá arfahlut móður sinnar. En í báðum tilvikum var spurning um hvort hjónabandið væri ekta en konurnar höfðu verið brottnumdar án vilja föður. 

Bygging Egissögu er óvenjuleg. Hún rís hæst í byrjun og lesandinn, þ.e.a.s. ég trúi því alveg að voldugir höfðingjar hafi tekist á. Landnámskaflinn er af sama toga. Enn eru höfðingjar á ferð. Kaflinn sem segir frá því þegar þeir bræður, Þórólfur og Egill börðust með Aðalsteini konungi er eins og sjálfstæð saga og mig langaði mest til að hætta lestri Egilssögu og einhenda mér í að lesa um Englandskonunga og stríðssrekstur á miðöldum.

Eftir dvöl Egils á enskri grund dalar sagan. Eftir þetta kom Egill mér fyrir sjónir sem  ævintýramaður á flækingi ef  undan er skilinn skáldskapurinn og hann hef ég ekki enn skoðað nægilega. Ég er ekki læs á dróttkvæði og jafnvel með hjálp skýringanna í fornritaútgáfunni, veitist mér það erfitt. Líklega væri best að lesa Egilssögu á sænsku, þá eru vísurnar mun léttari.

Síðasti hluti sögunnar, þar sem segir frá Agli eftir að hann er hættur siglingum, er furðulegur. Á sænsku myndi maður segja að hann væri påklistrad, klínt við. Þar segir frá Þorsteini syninum, sem Egill elskar lítt. Reyndar er rætt um að hann hafi verið mannasættir og elskur að móður sinni. En það sem á eftir fer ber ekki vott um að hér sé dáðadrengur  á ferð. Hann leggst lágt þegar hann stelst til að nota spariföt pabba síns á Þingvöllunum og það er lítið hetjulegt eða drengilegt við að drepa þræla. Honum er ekki einu sinni treystandi fyrir eigin syni.

Það er mörg matarholan í þessari bók. Ég á eftir að kryfja hana betur. En höfundurinn kann svo sannarlega að enda sögu. Enn spyr fólk sjálft sig, hvað gerðist.