Meira um hinn syndum spillta Egil Skallagrímsson

Dauðasyndirnar sjö er kristileg pæling, óæskileg hegðun þeirra tíma er listuð upp. Þetta er í raun nokkurs konar túlkun á hvað erfðasyndin ber í sér. En eins og allir vita felur hún í sér að manneskjan er í eðli sinu vond. 

Það hefur verið praktiskt að gera lista yfir það sem bar að varast. Mótsetning syndanna/lastanna eru dyggðirnar sjö, sem eru það sem maðurinn á að leitast við að rækja. Kennimenn fortíðarinnar voru kennslufræðilegir í hugsun og sáu til þess að hver og ein höfuðsynd eða löstur átti sér dýr sem táknmynd. 

Hroki - Páfugl

Öfund - Hundur

Reiði - Úlfur

Leti - Asni

Græðgi - Refur

Ofát - Grís

Munúð - Geit

Það er vissara fyrir mig, áður en lengra er haldið, að taka það skýrt fram, að ég er ekki og ætla ekki að verða, sérfræðingur í syndum. Ég hef einungis lesið mér svolítið til, til að öðlast meiri skilning á Egilssögu. Það hefur mikið verið skrifað dauðasyndirnar, og þrasað. Og það hefur verið reynt að toga og teygja þessi fræði til svo þau henti betur upp á nútímann. Ekki meira um það. Þótt minna hafi verið látið með dyggðirnar, eru þær ekki síður áhugaverðar sem stiklur eða viðmið til að skoða Egil og frængarð hans. Þær er: 

Auðmýkt

Mannúð

Þolinmæði

Iðjusemi

Örlæti

Hófsemi 

Hreinlífi

Það skemmtilega við pörum dyggða og lasta er að yfirleitt má finna hvoru tveggja hjá sömu persónu. Þetta á vissulega við um Egil Skallagrímsson og frændlið hans. Og með þetta veganesti mun ég halda á slóðir Egils. Hann er nú staddur at veislu hjá Arnfiðri jarli á Hallandi. Þar kemur í hans hlut að drekka tvímenning með jarlsdótturinni. Skyldi þarna vera fundið dæmi munúðarinnar sem ég var að leita að ?