List, haf og gróður

Það er minna en vika síðan ég hlustaði á þátt í útvarpinu um listamanninn Samúel Jónsson í Selárdal og hvernig hópur listunnenda hefur stofnað félag um viðgerð og varðveislu verkanna hans. Ég sá þessi verk fyrir löngu , þegar allt leit út fyrir að þau myndu falla fyrir tímans tönn. Og ég er innilega þakklát þeim sem hafa komið þeim til bjargar.

Mér varð hugsað til þessa í dag á göngu minni í Laugarnesinu þegar ég virti fyrir mér listaverkin við bústað Hrafns Gunnlaugssonar.  Það er eins og þau séu  að veðrast burt. Gætu ekki unnendur  frumlegra lista sameinast um að bjarga verkunum og gera þau aðgengileg.   Auðvitað  í samvinnu við listamanninn?  Það þarf að sjá til þess  að þau hverfi ekki.

Hrafn er frægur fyrir framlag sitt til kvikmyndagerðar, sú frægð kom að einhverju leyti að utan eins og frægð ýmissa annarra sem list stunda, Íslendingar eru oft hikandi í dómum sínum þegar kemur að því að meta list  og hættir til að blanda saman manninum og verkum hans. Framlag Hrafns til myndlistar er vanmetið, kannski veit hann ekki einu sinni sjálfur hversu góð verk hans eru.  

Ég vona að það sé ekki of seint að koma þeim   til bjargar.

En kannski er auðveldara að bjarga verkum dauðra listamann en þeirra sem enn lifa.

Eftirmáli með efasemdum.

En hvað veit ég um listir í Laugarnesinu. Ég er bara gömul hrifnæm kona, sem læt heillast af samspili veðurs, náttúru og manngerðra forma. Kannski er veðrun og eyðilegging hluti af fegurðunni?