Plötusnúður Rauða hersins: Wladimir Kaminer

Var að ljúka við bókina Plötusnúður Rauða hersins eftir Wladimir Kaminer. Hún var skemmtileg og það  kom mér ekki á óvart. Þetta er fyrsta bókin sem ég les eftir hann á íslensku en ég á nokkrar bækur eftir hann á þýsku og hef stautað mig í gegnum þær í viðleitni minni við að læra  það eðla mál. Þær hafa allar verið skemmtilegar. Oft stýra tilviljanir miklu í lífinu og það er gaman að virkja góðar tilviljanir. 

Ástæðuna fyrir því að ég þekki til Kaminers má rekja til þess að sonur minn var að læra rússnesku og hann hafði frétt af því að einhver Rússi ætlaði að lesa upp úr bók í Máli og Menningu. Ég slæddist með honum inn og þar var ungur maður, nokkurs konar uppistandari, fannst mér að romsa upp úr sér á þýsku. Líklega hefur hann verið að lesa einmitt úr þessari bók. Þetta er ágiskun því ég skildi takmarkað, því þetta var áður en ég fór að taka mér tak við þýskuna. Ég skildi þó meira en ég hefði gert ef maðurinn hefði talað rússnesku. En þetta varð til þess að ég keypti nokkrar bækur eftir þennan rússneska Þjóðverja. 

Kaminer er Rússi sem skrifar á þýsku. Hann er fæddur 1967 í Moskvu í, Sovétríkjunum. Bókin Plötusnúður Rauða hersins, er sjálfsævisöguleg og segir frá lífi hans og uppvexti í Sovét. Bókinni líkur þar sem segir frá ferðalagi hans til Berlínar, þar sem hann síðan settist að og býr nú. Hann lýsir sér sem uppátækjasömum strák. Hann hefur strax í barnaskóla einhvers konar ástríðu fyrir því að koma fram og spinna upp sögur. Hann er prakkari og kemst upp með það þangað til hann er staðinn að verki. Hann er valinn sem fulltrúi síns skóla í upplestrarkeppni og treður upp og flytur ljóð eftir Jevtusjenkó með tilþrifum. En ljóðið var bara ekki eftir skáldið, það var spuni. Dómnefndarmenn elítunnar í Moskvu voru of glöggir. Skólastjórinn fékk áminningu og drengnum var vísað úr skóla. Það þótti honum reyndar ágætt. Hann var frjáls.

Kaminer lýsir foreldrum sínum sem grandvörum sovétborgurum, þau eru bæði opinberir starfsmenn. Faðir hans hefur sótt um aðild að flokknum en ekki fengið. Þau eru í öngum sínum og vita ekki hvað eigi að gera við þennan iðjuleysingja, son sinn. Höfundur segir síðan mistrúlegar sögur af sjálfum sér og félögum sínum sem lifa einhvers konar Sovét-hippalífi, eiginlega ekki svo ólíkt því sem við sjálf könnumst við. Þó misjafnlega náið. Eini munurinn er að þessir unglingar eru í uppreisn gegn flokknum, kommúnistum. 

Þetta er skemmtilega sögð saga. Þessi ungi Wladimir er ekki bara með frásagnargáfu, hann er fjöllistamaður og er sagður einhver mikilhæfasti sérfræðingur í Sovétpoppi. Eftir að hann settist að í Berlín stóð hann fyrir lifandi menningarstarfi, upplestrarkvöldum rithöfunda. 

Ég mæli með þessum höfundi, hann kemur manni í gott skap, ekki veitir af. Sérstaklega þótti mér gaman að Meine kaukasische Schwiegermutter og Meine russischen Nachbarn.