Síðasta ásrarjátningin: Dagur Hjartarson

Það er fátt ánægjulegra en að heillast af bók eftir höfund sem maður þekkir ekki til áður. Maður hefur lesturinn hikandi og veit ekki á hverju maður á von. Alveg undir það búin að verða skúffaður, falla ekki bókin. Ég er vandlát á bækur og reyni fyrirfram að sneiða hjá bókum sem ég held að séu ekki fyrir mig. 

Ég var að ljúka við bók Dags Hjartarsonar og gleðst yfir enn einum nýjum höfundi sem ég veit núna að er fyrir mig.

 

 

 

Þetta er innihaldsríkt bók. Hún fjallar um:

Ástina (stóri stafurinn er ekki prentvilla)

Vináttu

Að ráða lífsgátuna

Að vera ungur og leitandi

Um leitina að sjálfum sér

Um að hafa skoðanir

Um hvort og þá hvernig listin endurspeglar Lífið 

Og heimspekilegar pælingar um þetta og fleira og fleira.

Það sem ræður þó úrslitum um að ég heillast, er að stíllinn. Knappur, ljóðrænn texti, kannski væri best að lesa þetta sem langt ljóð.Ekki spillir að bókin er spennandi því maður vill vita hvernig þetta fer með Ástina. Hvernig reiðir Ástinni af? Og hvað verður um unga manninn ef Ástin deyr. Lifir hann af?

Það er erfitt að lýsa Ástinni. Ég veit einungis um fá dæmi þess að það hafi tekist og þetta er eitt af þeim. Textinn er stundum upphafinn eins og Ástin sjálf og ég sem þoli ekki skrif sem eru í áttina að vera væmin. En þetta sleppur. Ástin er væmið fyrirbæri fyrir þá sem fylgjast með henni utanfrá. 

Ég er sátt og kem nú með að leita uppi fyrri bækur höfundar því auðvitað er hann enginn byrjandi þótt hann sé nýr fyrir mér.