Samfylkingin í ljósi Dostojevskís

Daginn sem sólmyrkvinn varð og ég gerði misheppnaða tilraun til að sitja landsfund Samfylkingarinnar, lauk ég fyrra bindi bókarinnar um þá Karamazovbræður. Daginn eftir las ég fyrsta kaflann í síðara bindinu. Fyrir þá sem ekki vita, lýkur fyrra bindi á dauða öldungsins Zosima og samantekt á hugleiðingum hans um Guð og hlutverk mannsins í sköpunarverki hans. En seinna bindið hefst á undirbúningi útfarar öldungsins. 

Það var þarna sem ég var stödd, þegar fregnir fóru að berast af fundi Samfylkingarinnar. Kaflinn heitir Rotnunarstækja, en kæru vinir, verið nú ekki allt of fljótir til að draga ályktanir. Eins og þið munið er Zosíma andaður, líkið stendur uppi og það hefur drifið að svo margt fólk, sem vill kveðja hann að það þarf að hleypa því inn í hollum. Herbergið er lítið, glugginn er lokaður og það hefur enginn viljað ríða á vaðið með að stinga upp á því að opna hann. Ástæðan er svo sú, að í Rússlandi þess tíma, var sú skoðun útbreidd að lík heilagra manna rotnuðu ekki, heldur þvert á móti, af þeim legði angan. Það var hik á mönnum, þvi með því að opna glugga væri látið að því liggja að Zosíma væri ekki helgur maður. 

Nú víkur sögunni að þagnarmunkinum og meinlætamanninum Ferapont. Hann var var öfundarmaður Zosímas og hafði lengi stundað undirróður gegn honum. Hann sagði, að kenning Zosíma um kærleikann sem vopn gegn syndinni, græfi undan Guði sjálfum. Ekki bætti úr skák að Zozima hafði gert lítið úr logum helvítis. 

Þegar vanræðagangur viðstaddra út af lyktinni stóð sem hæst, kemur Ferapont á vettvang. Hann fer mikinn og ber fyrir sér kross og gerir krossmörk út í öll horn. Auk þessa þylur hann bænir eins og hann sé að reka út illa anda. Og það var einmitt það sem hann var að gera, því Ferapont var þekktur fyrir að sjá púka á ólíklegustu stöðum. Upphófst nú talsverð ringulreið, faðir Paísi bað Ferapont að trufla ekki þessa kveðjustund en Ferapont ásakaði hann og hans menn fyrir að sjá ekki púka og bætti því við að Guð hefði sent ólyktina sem sönnun þess að hann hefði andúð að boðskap Zozimas. Faðir Paísi varði sig með að það væri fullkomlega eðlilegt að það kæmi lykt af líki sem stæði uppi.

Og nú ætla ég að fylgja þér alla leið, kæri lesandi og segja þér hvernig þetta minnir mig á uppþotið sem varð vegna framboðs Sigríðar Ingibjargar.

Það er eðlilegt að fólk takist á í pólitík og það er líka eðlilegt að nota til þess landsfund. Það er ekki síður eðlilegt að sitjandi formanni bregði, þegar hann allt í einu og óvænt fær mótframboð. Hann þarf ekki bara að skrifa nýja ræðu, hann þarf einnig að hugsa ýmislegt upp á nýtt.

Það er til fólk, jafnvel nú á dögum, sem sér púka í hverju horni og brúkar það sem sönnun þess að skrattinn sé í nánd. Í augum þessara púkasjáenda er eitthvað bogið við það að tapa með einu atkvæði og formaður sem ekki fær rússneska kosningu, hefur tapað.

Svona er nú þetta í ljósi Dostojevskíjs.