28.8.2015 | 16:19
Deilihagkerfið: Orðrýni
Þú færð enga kvittun sagði maðurinn við mig, þegar ég reiddi fram mánaðarleiguna fyrir herbergið mitt. Ég var lengi að skilja hvað maðurinn var að meina. Þetta var fyrsta herbergið sem ég leigði á námsárum mínum. Það er langt síðan. Heil mánaðarleiga voru miklir peningar fyrir mig og ég vildi reyna að halda utan um hýruna mína frá sumarvinnunni. Áður hafði ég búið á heimavistun og þar fékk ég ævinlega kvittun. Þegar ég skildi að hann var að svindla og ég skammaðist mín fyrir hans hönd. Þetta var kennari minn og ég hlustaði ekki á fyrirlestra hans með sama hugarfari eftir þetta.
Þetta rifjaðist upp fyrir mér í morgun þegar ég las fyrirsögn um Deilihagkerfi. Ég fór að velta fyrir mér merkingu orðsins. Það gefur einhvern veginn í skyn að það sem er verið að gera sé gott. Fólk sem á verðmæti, deilir með ser. Og með því að kalla verknaðinn Deilihagkerfi, finnst mér verið að gefa í skyn að þetta sé betra en hagkerfið sem við búum við.
Og hugurinn heldur áfram að spinna. Er fólk alveg búið að gleyma að því að það er einmitt það sem hagkerfið sem við búum við gerir. Það tekur til sín peninga og nýtir þá síðan ýmist til að reka það sem er hagkvæmt fyrir heildina og til að jafna aðstöðu fólks.
Það er reyndar ekker skrýtið að það gleymist því þetta þykir í raun svo sjálfsagt að það er einungis rætt um mistök eða það sem er ekki gert. Við þetta bætist að heilu stjórnmála- hreyfingarnar hafa það fyrir trúarbrögð að það þurfi að draga eins og mögulegt sé, úr ríkisrekstri.
En aftur að hinu svokallaða deilihagkerfi. Þetta er í sjálfu sér ekkert nýtt, nema það sem snýr að samskipatækninni. Netið auðveldar fólki að koma sér á framfæri og því sem það hefur upp á að bjóða. Það er gott en um leið kallar það á aðlögun innan kerfisins svo allir sitji við sama borð.
Lokaorð.
Ég er ekki á móti því að fólk leitist við að nýta eignir sínar sem best en ég tortryggi rómantíkina sem er verið að búa til í kring um það með orðalagi sem lætur að þvi liggja að viðkomandi sé að deila með sér.
Mér er annt um það sem hefur áunnist og er hrædd um velferðarkerfið, heilbrigðiskerfið og og annað sem alþýðan hefur barist fyrir. En til þess þarf skattheimtu og hún verður léttari ef allir borga sitt. Þá getum við öðlast raunverulegt Deilihagkerfi.
Nú eru að verða þrjú ár síðan ég greindist með erfiðan augnsjúkdóm. Síðan þá hef ég notið þjónustu Augndeildar Landspítalans. Ef hennar hefði ekki notið við, væri ég líklega blind núna. Sama á við um hóp fólks, sem nýtir sér þessa góðu þjónustu. Það er svo margt gott að gerast í heilbrigðiskerfinu og svo lítið talað um það. Þetta síðasta er kannski dramatískt og allt of persónulegt. En þannig kemur velferðarkerfið stundum inn í líf okkar.
Bloggar | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)
26.8.2015 | 19:26
Nýjustu útrýmingarbúðirnar eru lönd: Hvaðan koma vopnin?
Ég var að horfa á fréttaskot í sjónvarpinu (á erlendri stöð) frá glundroða sem kom upp þegar hópur flóttamanna braut sér leið undir og í gegnum gaddavírsgirðingu sem Ungverjar hafa reist til að verjast flóttamönnum. Ég horfi á svipinn á fólkinu og hvernig það gekk. Þarna fór fólk sem hafði misst allt og það eina sem var eftir var lífið sjálft. Allt í einu sá ég fyrir mér annað fólk, sem var að reyna að flýja annað land fyrir u.þ.b. 70 -80 árum síðan. Ég fór að hugsa til Gyðinga, þeirra sem tókst að flýja og hinna sem ekki tókst. Síðar meir var það sem gerðist kallað þjóðarmorð. Allir hétu því þá að slíkt mætti aldrei endurtaka sig.
En hvað er að gerast nú, í löndunum sem þetta fólk er að flýja? Við vitum það varla, þrátt fyrir endalausar fréttir þaðan. En flóttafólkið veit það. Það er ekki hægt að lifa þar lengur. En hvað getum við hér gert og hverjir bera ábyrgðina?
Ekki veit ég það, þótt ég hafi lagt mig eftir því að fylgjast með þróun mála í Austurlöndum nær. Allt veður svo dæmalaust flókið þegar farið er að útskýra stöðuna og svo greinir menn á um kjarna málsins. Hvað hægt sé að gera í stöðunni.
En eitt veit ég. Það eru einhverjir sem græða á þessu stríði (stríðum). Það eru vopnaframleiðeiðendur og vopnasalar og um þá er allt of lítið talað. Ég veit ekki hvers vegna þeir fá að sleppa svo létt en grunar að það sé vegna þess að þeir eru voldugir, spilltir og tengdir sömu aðilum sem eru í aðstöðu til að gera eitthvað í málunum, þ.e. valdhöfum ríkjanna.
Ég sé einungis tvennt sem við almennir borgarar getum gert. Við getum krafist þess að fréttamiðlar fletti ofan af vopnasölum og við getum krafist þess af okkar eiginn valdhöfum að við verðum í liðinu sem tekur á móti flóttafólki og leggjum því lið.
Við erum lítil en við erum rík.
Bloggar | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)
22.8.2015 | 21:32
Þessi bók er gimsteinn: The Age of Innocence
Var að ljúka við alveg einstaklega góða bók. Hún er svo vel skrifuð að hún flytur lesanann til í tíma og rúmi. Ég vissi ekkert um þennan höfund (var bent á hann), hann heitir Edith Wharton og er fædd 1862 og bókin heitir The Age of Innocence. Sögusviðið er New York síðari hluta 19. aldar. Þetta er fjölskyldusaga sem fjallar um yfirstétt þess tíma. Enn er ég komin aftur til fortíðar. Snilld þessarar konu er að henni tekst að flytja lesanda sinn, mig, í tíma og rúmi og jafnvel skipta um stétt. Ég trúi öllu sem höfundurinn segir og tek nú áhyggjufull þátt í áhyggjum, vonum og vonbrigðum fólksins. Ríka fólkið hefur nefnilega líka áhyggjur.
Þetta er lágstemmd bók án stórra atburða. Hún fjallar um hugmyndir, tilfinningar og siðvenjur. Hvað má og hvað má ekki, hvernig á maður að haga sér til að falla inn í. Fatnaður, húsgögn og veisluhöld skipta miklu máli. Í forgrunni er ungt fólk sem ætlar að fara að gifta sig og það er mikilvægt að stíga engin feilspor. Aðalpersóna sögunnar, upprennandi lögfræðingur hefur í raun, fyrst og fremst áhuga á listum og menningu. Í þann mund sem trúlofun hans er tilkynnt opinberlega verður hann ástfanginn af annarri konu. Hann gerir sér grein fyrir tilfinningum sínum en telur sig bundinn af samfélaginu sem hann er hluti af. Þó hefur hann í raun heillast af róttækum hugmyndum þessa tíma um einstaklingsfrelsi.
Þetta er bók þar sem þröngur heimur forréttindastéttarinnar og ástin togast á. Hún er svo góð og sannfærandi að ég pirraðist út í fólkið, slúðrið og smámunasemina. Aðalpersónan, Newland Arcer, var alveg að gera út af við mig. Hann gat aldrei tekið rögg á sig og staðið með sjálfum sér, eigin tilfinningum og þrá.
Þetta er sem sagt góð bók sem setur lesandann svo rækilega inn lífið í New York á 19. öld að það er eins og að vera á staðnum. En það er skrítið fyrir mig, Íslendinginn, að hugsa til þess að þetta er tími Vesturfaranna. Tímabil fátæktar og landflótta, þegar fjöldi Íslendinga reyndi að hasla sér völl í mýja heiminum. Fátækum innflytjendum bregður ekki fyrir í hinum þrönga heimi yfirstéttarinnar í New York.
Og þá er ég komin á þann stað, þar sem ég staldra alltaf við þegar ég les bækur fyrri tíma. Ég reyni að skoða samtíð mína í ljósi þess sem ég er að lesa. Er eitthvað sem ég get lært af þessu?
Og ég spyr, hvar stöndum við í sambandi við flóttafólk, fátæklinga? Erum við ekki auðkýfingar í samanburði við þau? Þessi bók er gimsteinn.
Bloggar | Breytt s.d. kl. 21:38 | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)
20.8.2015 | 20:43
Mistökin í lífi mínu
Ég ætla ekki hér að telja upp eða kryfja öll mistök sem ég hef gert í lífi mínu, heldur láta mér nægja að segja frá mistökunum sem ég gerði í dag.
Undanfarnar vikur hef verið að undirbúa mig fyrir að hlaupa hálfmaraþon. Þetta er í 7. skipti sem ég hleyp þessa vegalengd. Þetta er þriðja hlaupið mitt eftir sjötugt. Í heildina er þetta skemmtilegt, maður hleypur á sínum hraða með fólki, þar sem allir eru að gera sitt besta, það er mikil orka í loftinu. Ekki spillir að á völdum stöðum meðfram brautinni hefur verið komið fyrir hvatningarstöðvum, þar sem skemmtilegt fólk telur í mann kjark og hrósar manni. Í sumum hverfum koma íbúar út á götu og gangstéttir og hrópa hvatningarorð til þátttakenda. Í fyrra og í hitteðfyrra var þó einn kafli leiðarinnar bæði erfiður og leiðinlegur. Þar lá leiðin í gegnum ljótasta hverfi Reykjavíkur, það var leiðin móts við Sundahöfn, fram hjá vöruhótelum, vöruskemmum og loks þó nokkuð upp í móti. Hlauparinn, ég, er farinn að finna fyrir talsverðri þreytu en það er þó enn allt of langt eftir, til að hlakka til að nú sé stutt eftir.
Þar sem ég trúi því að það sé hjálp í þvi að hugsa jákvætt, ákvað ég að hlaupa þessa leið í dag í anda jákvæðrar íhugunar. Hugsa jákvætt og fallega. Ég þrælaði mér í gegnum athafnasvæðið, fram hjá húsum og skemmum og hugsaði fallega og sá einungis fegurð í umhverfinu. Ég gætti þess að hugsa hlýlega til starfsfólksins sem vinnur þarna. Það gekk vel og ég sá meira að segja eitt listaverk og nokkur tré. Þessu hafði ég ekki tekið eftir áður og ég var farin að hlakka til laugardagsins.
Þegar ég kom heim, skoðaði ég af tilviljun hlaupaleiðina 2015 og komst að því að hún er breytt. Þessi kafli hefur verið tekinn út. Ég var meira að segja búin að finna honum nýtt nafn, Aðaldyr Reykjavíkur. Þetta er nú það svæði sem margir túristar sjá fyrst. Kaflinn sem kemur í staðinn er mér ókunnugur (hef ekki hlaupið þarna). Jákvæðniskokkið í dag eru því mistök.
Eða hvað?
Er þetta ekki bara eins og lífið sjálft. Stóru mistökin í lífi þínu eru e.t.v þín mesta gæfa.
Bloggar | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)
18.8.2015 | 20:57
Hendur í hári: Hugleiðing á hárgreiðslustofu
Meðan ég sat í stólnum á hárgreiðslustofunni hugsaði ég til fólksins hefur tekið að sér að laga mig til í gegnum árin. Allt frá því að ég var lítil stúlka hef ég hugsað um hendurnar á því. Ég er nefnilega hársár, eða svo var sagt. En hverjum finnst gott að vera hárreittur. Ég held að ég geti sagt að ég hafi hatað hárborða, reyndar tek ég ekki oft svo sterkt til orða. En mamma hafði hlýjar hendur.
Þar sem ég er með gróft og stíft hár var ég í eilífum vandræðum með hárið á mér meðan það átti að vera mjúkt og liðað. Ekki tók betra við á tímum túberinganna. Konan sem tók að sér að laga til á mér hárið áður en stúdentsmyndin var tekin, sagði að hárið á mér væri eins og vírbursti. Á tímabili trúði ég því að rakarar væru bestir í að klippa hár og fann rakarastofu miðsvæðis, það hentaði mér og þangað fór ég. En sá draumur átti eftir að hrynja. Þessi rakari var að vísu bæði fljótur og snjall með skærin en hann var einnig umboðsmaður hljómsveita og virtist nota rakarastofuna til að vinna að þeim málum. Einu sinni þegar ég sat í stolnum, kom til hans óánægður kúnni úr hljómsveitabransanum sem vildi fá leiðréttingu sinna mála. Úr varð rifrildi, sem stóð út klippinguna. Þeir voru báðir þrútnir af reiði og ég var á tímabili hrædd um eyrun á mér. Ekki held ég að þeir hafi leyst vandann en ég kom ekki aftur á þessa rakarastofu. Næsti rakari sem ég fór til hafði orð á sér að vera góður að finna réttan stíl sem hæfði hverjum og einum. Hann sagði mér strax í upphafi að ég væri með svipað höfuðlag og fyrrverandi konan sín. Síðan fór hann mjúkum og nærfærnum höndum um höfuð mitt og klippingin varð snilld. Ég skynjaði söknuð mannsins eftir konunni í handtökum hans. Þetta var allt hið vandræðalegasta og fór annað næst.
En ég ætlaði að skrifa þennan pistil um hárgreiðslukonurnar sem ég minnist best í gegnum árin. Ég verð ævinlega þakklát konunni sem rakaði á mér kollinn, þegar ég var í lyfjameðferðinni og gat ekki hugsað mér að horfa á hárflyksurnar á koddanum. Hún var nærgætin og góð. Ekki var hún síðri hárgreiðslukonan sem fékk það hlutverk að snyrta nýja hárið mitt. Mér leist svo vel á hana að ég ákvað að halda mér við hana næstu árin. Þetta var um aldamótin og til hennar fór ég á 5 vikna fresti alveg þangað til hún þurfti að elta manninn sinn út til Noregs eftir Hrun. Hendur hennar voru kraftmiklar, fumlausar og þéttar. Höfuðnuddið sem var innifalið í hárþvottinum var óviðjafnanlegt. Ég saknaði hennar mikið og hélt að ég myndi aldrei finna hennar líka. En eftir að hafa prófað mig áfram, fann ég hana. Hún var að vísu allt öðruvísi góð. Handtök hennar eru svo mjúk að í fyrstu óttaðist ég að hún væri ekki neitt.
Allt þetta var ég að hugsa á hárgreiðslustofunni. En svo þegar ég fór að skrifa það niður, byrjuðu gagnrýnisraddirnar í höfðinu að segja:" Af hverju ertu að skrifa um þetta væri þér ekki nær að skrifa um eitthvað sem máli skiptir, eins og stríðið í Sýrland, vanda flóttafólks eða bara vandræðagang eigin stjórnvalda, sem geta ekki gert upp við sig hvort við séum sjálfstæð þjóð sem hefur efni á því að hafa skoðanir."
Ég veit vel að ég er forréttindakona, ég bý fjarri átakasvæðum og þjóðin mín er ein af ríkustu þjóðum heims. En hvað getur gömul kona gert?
Bloggar | Breytt 19.8.2015 kl. 15:38 | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)
14.8.2015 | 22:44
Der Schneegänger: Bók er ástríða
Var að ljúka við bókina Der Schneegänger eftir Elisabeth Herrmann. Þetta er önnur bókin sem ég les eftir þennan höfund. Sú fyrri var Das Dorf der Mörder og það eru sömu persónur í lögregluteyminu. Þær eru vel dregnar, trúverðugar og lifandi. Sagan gerist í Berlín, það er kaldur vetur.
Sagan hefst á því að það finnst lík af dreng sem hvarf fjórum árum fyrr. Gehring lögregluforingi og hans lið er fljótt að komast að því hvaða drengur þetta er með því að skoða skrá um týnda einstaklinga. Þetta er sonur króatískra foreldra, móðir hans kom til Þýskalands sem þjónustustúlka en faðir drengsins er líffræðingur sem vinnur við rannsóknir á úlfum. Aðstæður hafa nú breyst, foreldrarnir hafa skilið og þjónustustúlkan er nú gift fyrrverandi húsbónda sínum. Þar sem Lutz Gehring lögreglu foringi talar ekki króatísku, leitar til Sanelu Beara sem er króatískur innflytjandi. Hún hefur verið götulögga en ætlar að vinna sig upp innan lögreglunnar og er því að bæta við sig námi. Henni er ekki ætlað stórt hlutverk í rannsókninni, en það fer þó svo að hún villir á sér heimildir og ræður sig sem þjónustustúlka á heimili móður drengsins og stjúpföðr. Þannig kemst hún á snoðir um ýmislegt óvænt.
Höfundur leikur sér með nöfn, svo fljótlega fer lesandi að leita skýringa fyrir utan bókina. Heimilisfaðirinn heitir Günther og synirnir Sigfried og Tristan. Þarna koma líka við sögu Dianna, Lida og fleiri þekktar goðsögulegar persónur.
Höfundi lætur afar vel að lýsa umhverfi og aðstæðum og mér, lesandanum, finnst ég vera þarna með þessu fólki. Og ég var í stöðugri óvissu um hverjum ég á að treysta, því einhvers staðar meðal meðal þeirra er misindismaðurinn.
Ég hlustaði á bókina en var líka með hana sem rafbók mér til glöggvunar, það er gott, sérstaklega til að átta sig á nöfnum. Það er talsvert oft skipt um sjónarhorn og þá er betra að vita strax hvar maður er staddur.
Mér fannst þetta skemmtileg bók og mig langar til Berlínar.
Eftirmáli um bóklestur
Það er ýmislegt hægt að gera nú til dags þótt sjónin hafi daprast. Ég hef verið að æfa mig í að hlusta í stað þess að lesa. Enn ég fæ ég þó ekki eins mikið út úr því, það er kominn milliliður milli mín og textans. Ekkert jafnast á við bók sem hægt er að handleika og fletta. Ég reyni að bæta mér þetta upp með því að kaupa rafbækur, því þá get ég stækkað texann. En rafbækur ilma ekki.
Bloggar | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)
3.8.2015 | 22:44
Eiturbyrlarinn ljúfi: Gamalt fólkið getur þurft að verja sig.
Á sama tíma og ég er að renna í gegnum bókina, Eiturbyrlarinn ljúfi, fylgist ég með umræðu um gamalt fólk. Hvað er í gangi? Bókin Eiturbyrlarinninn ljúfi eftir Artó Pasilinna, kom út í heimalandinu Finnlandi 1988 og á íslensku í fyrra. Áður hafði ég lesið, Á ári hérans og Dýrðlegt fjöldasjálfsmorð, sem mér fannst frábærar Í fyrstu áttaði ég mig ekki á hvað bókin var gömul og lenti í vandræðum, það var eitthvað sem ekki gekk upp. En eftir að ég fann útgáfuárið (1988) var ég sátt.
Bókin er um gamla ofurstaekkju sem ætlar að njóta elliáranna á fiðsælum stað, hún hefur keypt sér smábýli í finnskri sveit en verður fyrir ofsóknum og kúgun ungra auðnuleysinga og iðjuleysingja sem kúga fé af henni og hafa í frammi skemmdarverk. Þeir eru mættir á svæðið í hvert sinn sem hún fær útborgaðan ellilífeyrir sinn. Og ekki nóg með það þeir hneykslast á því hversu lítill hann er.
Þetta er fyndin og óskammfeilin bók. En sú gamla tekur til sinna ráða. Reyndar kemur í ljós að sú gamla á brogaða fortíð, hún er enginn engill. En í ljósi umræðu um gamalt fólk sem nú er í gangi, tók ég þetta nærri mér og stóð með þeirri gömlu. Aldrei hvarflaði það að mér sem ungri konu að ég þyrfti að upplifa umræðu um gamalt fólk í líkingu við þá sem ég hef verið að fylgjast með undanfarnar vikur.
En eins og ég sagði, blandaðist efni þessarar bókar óheppilega mikið saman við fréttir líðandi stundar um hættuna sem stafar af gömlu fólki. Það er að setja þjóðina á hausinn (lífeyrisskuldbindingar lífeyrissjóða opinberra starfsmanna), það er varasamt í umferðinni og það er spurning um hvort svona rosknu fólki sé treystandi fyrir börnum.
Nú held ég að upplifun mín á þessari bók sé engan veginn rétt, hún er nöpur ádeila á finnska pólitík, m.a. samskipti þeirra við Rússa og hún er skrifuð 1988. Reyndar þurfum við trúlega að rýna í samskipti okkar við Rússa en það er önnur saga.
Ég hafði gaman af þessari bók.
Nú ætla ég, grínlaust, að snúa mér að Kínverjum og lesa bók efir Gao Xingjiang. Ég les hana í sænskri þýðingu Göran Malmquist og þar heitir hún Andarnas berg. Ég hef lesið hana áður og veit að hún er góð. Það er tryggast fyrir mig, sem er svona skeptisk á bækur, að vera búin að lesa bækur áður.
Ég veit að ég verð lengi að lesa hana.
Vonandi endist mér aldur og augu til þess.
Bloggar | Slóð | Facebook | Athugasemdir (4)
2.8.2015 | 14:01
Bók er blekking: Eftirþankar eftir lestur Náðarstundar
Góð bók er blekking. Meðan þú ert að lesa hana trúir þú hverju orði og lifir og hrærist heiminum sem höfundurinn hefur skapað. Þannig er þetta að minnsta kosti með mig. Þetta gera höfundar með þeim galdri sem þeim einum er lagið. Allt verður að virðast satt, persónur, umhverfið sem þær hrærast í og framvinda sögunnar. Góðum sögumanni fyrirgefst ýmislegt, en lesandinn hrekkur svolítið við. Ég var t.d leið út af börnunum í Sölku Völku, sem hún hafði tekið að sér en duttu svo barasta út. Ég hafði áhyggjur af þessum börnum en töfrar bókarinnar héldust samt.
Verst ef staðreyndaheimurinn stenst ekki. Þá hrynur veröldin. Allir góðir sögumenn vita þetta og leggja sig fram við að hafa hann sem ljósastan. Þetta vissi t.d. sveitungi minn, Gísli á Brekkuborg sem var svo góður sögumaður að ég trúði hverju orði. Hver saga var full af smáatriðum sem ómögulegt var að rengja, þótt maður vissi innst inni að kallinn var að búa þetta til. Hann gat t.d. hafið söguna svona:
Einu sinni kom ég að Hlíðarenda. Það var um haust og fé enn á fjalli. Veðrið var rysjótt og sat fólk inni við yfir kaffi og bakkelsi. Mér var boðið í elhúsið. Þarna var margt karlmanna, þeir voru roggnir og töluðu um að veðurspáin væri slæm, það væri að ganga í óveður og svo var rætt um landsins gagn og nauðsynjar. Ég spurði eftir húsmóður, en í því snarast hún inn í útifötum og segir, ef ykkur vantar meira kaffi, þá er það á brúsanum, ég ætla að fara að ná inn fénu.
Þessa sögu heyrði ég ekki sjálf, enda er hún um fólkið mitt, ég fékk hana í endursögn og fannst hún góð.
Fyrir nokkrum dögum skrifaði ég lítinn pistil um Náðarstund (Burial Rites), bók eftir Hannah Kent. Ég hafði ekki notið þess að lesa hana því heimurinn sem hún lét söguna gerast í stóðst ekki reynsluheim minn. Töfrarnir hrundu. Hann var of nærri mér. En ég trúði auðveldlega á sínum tima að þriðji hundurinn í ævintýri H.C Andersen hefði augu, sem voru eins stór og Sívali turninn. Og trúi því reyndar enn, en þetta er ævintýri.
Trúlega hefði frásögn Hannah Kennt sloppið ef hún hefði ekki verð svona ofurnákvæm. Ég er svo viðkvæm fyrir smáatriðum, (ég átti t.d. bágt með allar nýju lopapeysurnar í myndinni Kaldaljós. Þær voru allt of nýjar og svo pössuðu mynstrin á þeim ekki inn í tímasetningu sögunnar). Umhverfi bókar er sviðsmynd frásagnar og er eitt af meðulunum sem höfundur beitir til að töfra og blekkja. Fá okkur til að trúa sér.
Ég hóf lestur Náðarstundar viðbúin því að láta engin smáatriði setja mig út af laginu en ég hélt ekki út. Töfrarnir rofnuðu.
Það var allt of mikið bruðlað með ljósmeti og kaffi. Silkináttkjóllinn kom eins og skrattinn úr sauðaleggnum. Ég hafði lært að náttfatnaður hefði ekki tíðkast í fátæktarlandinu Íslandi (en það gæti verið rangt hjá mér). Það er fráleitt að ætlast til þess að lesandinn trúi því að konur séu ófærar um að taka á móti lömbum og hrista í þau líf (einhvern veginn svona var þetta orðað). Fyrr í sögunni er höfundur búinn að láta Agnesi bæði slá og hlaða upp vegg, hvorugt taldist nú beinlínis til kvenmannsverka, svo það var eðlilegt að lesandi hefði þegar ályktað, að hún væri vel að manni.
Lýkur hér vangaveltum mínum um þessa framandi bók út frá íslenskan veruleka. Ég er á vissan hátt þakklát höfundi, því bókin varð til þess að það rifjaðist upp fyrir mér af húnvetnskum fróðleik sem ég varð mér úti um þegar ég dvaldist með því góða fólki.
Að lokum læt ég fylgja með, Brot úr Iðrunarsálmi Agnesar. Þetta er úr fórum Elínborgar M. Jónsdóttur fræðikonu sem nú er látin:
Önd mín fagnar
Endar lífs hér tómið
Allt burt dragnar
hryggð og neyðargrómið.
Nátt frá leiðst,
náð mér greiðist.
Nú fyrir beiðist.
Hár guðs heiður hljómi.
(Orðrétt eftir blaði frá Elínborgu)
Bloggar | Breytt s.d. kl. 21:55 | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)
Um bloggið
Bergþóra Gísladóttir
Nýjustu færslur
- 20.10.2023 Um Torfhildi Hólm
- 12.10.2023 Gráu býfugurnar hans Andrej Kurkov
- 29.6.2023 Tugthúsið
- 19.6.2023 Það er svo gaman að vera vondur
- 18.6.2023 Ferð til Skotlands og Orkneyja
Færsluflokkar
Tenglar
Baráttusamtök
Vinir og vandamenn
Bloggvinir
Heimsóknir
Flettingar
- Í dag (17.4.): 11
- Sl. sólarhring: 12
- Sl. viku: 53
- Frá upphafi: 187095
Annað
- Innlit í dag: 11
- Innlit sl. viku: 52
- Gestir í dag: 11
- IP-tölur í dag: 11
Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar